“in behandeling zijn’ is tegelijkertijd intens leven en niet leven.  Vaak hoor ik van cliënten dat het lijkt of er veel langs je heen gaat, alsof het leven stilstaat. Niets is belangrijker dan dat ene doel, zwanger worden. Wat daarvoor moet gebeuren staat voorop en daar heb je al je energie voor nodig. In behandeling zijn slokt al je aandacht en je energie op. Weken van hoop en verwachting worden afgewisseld door wanhoop en vermoeidheid. Wat er verder nog gebeurt, daar kun je vaak niet zoveel mee.

Na zo’n periode merken mensen dan dat er nog meer is gebeurd. Realiseren ze zich opeens dat ze dat ongeluk van hun partner eigenlijk niet verwerkt hebben.  Of dat ze bepaalde keuzes in de werksfeer niet gemaakt hebben terwijl ze het eigenlijk achteraf wel nodig vonden. De relatie is onder druk komen te staan omdat je beiden vooral op de been aan het blijven was. Volhouden, doorgaan, je doel n het oog houden. En de volgende behandeling  lijkt er dan opeens een teveel.  Dat is het moment waarop mensen zich aanmelden.

‘Ik kan nu zelf weer verder, en op een meer ontspannen manier’, zeggen mensen dan als ze een poos de tijd hebben genomen en aandacht aan al die dingen hebben gegeven die eerst ver weg leken, en toch geen bijzaken bleken. De dingen die zich niet zomaar in een hoekje lieten zetten, maar hun aanwezigheid kenbaar maakten.  Niet in dat hoekje gedrukt omdat het geen aandacht mocht hebben, maar  simpelweg omdat het teveel was. Omdat de dag van vandaag al genoeg was.

Het werkt eigenlijk altijd: een periode van bezinning. Niet zelden maken mensen een afspraak op het moment dat ze zich ziek hebben gemeld. Eerst hebben ze lang doorgeploeterd, met al hun kracht, en toen hield het op. Want wat doe je liever: volhouden of praten?

Nou, het een sluit het ander niet uit.  Doe het allebei! Door het juiste moment te kiezen voorkom je dat je vastloopt en hou je zelf de regie.  Een goed gekozen therapeut en een paar gesprekken kunnen dan al voldoende voor je zijn om te voorkomen dat je het gevoel hebt dat het leven stilstaat.