Op 4 november was er op nu.nl een bericht dat orgaandonoren in de toekomst wellicht hun eigen ontvanger mogen kiezen.  Omdat ik nu eenmaal een andere associatie heb bij donorschap (noem me een vakidioot),  dacht ik meteen: ‘ja, logisch’. Goed idee! Bij afstand ter adoptie mag de afstandsmoeder haar voorkeur uitspreken over drie profielen van adoptieouders. Meestal wordt dit gehonoreerd. Iemand die na jarenlange ivf-behandelingen, of omdat er nooit een man is gekomen, een donor zoekt, kan selecteren op allerlei kenmerken. Binnen Nederland gelukkig niet meer anoniem. Maar een zaaddonor of eiceldonor heeft geen idee waar zijn of haar cel terecht komt. Vroeger niet en nu niet.

Ik dacht meteen aan een cliënte die ik begeleidde bij het verwezenlijken van haar kinderwens en die een ‘donorruil’ was aangeboden in ruil voor tijdwinst. In tegenstelling tot wat velen denken werd hier door mijn cliënte bewust nagedacht.  ‘Ik weet totaal niet waar mijn eicel terecht komt, en dus ook niet in welk gezin het zal opgroeien. Dan maar geen tijdwinst’, was een van de argumenten. Zou een donor daar ook zo over denken?

In de documentaire ‘the vikings are coming’, te bekijken via deze link http://www.bbc.co.uk/programmes/b0513m6j, zijn een aantal Deense donoren geinterviewd van het bekende  bedrijf Cryos (http://dk-nl.cryosinternational.com/contact/). Doorsnee Deense jongens die een deel van hun studie of vakantie betalen door te doneren (hier geen tekorten aan donors, maar daarover later meer).  Een van de wensmoeders die in de film gevolgd wordt noemt het kopen van donorzaad  ‘net zo makkelijk als een cd bestellen’.  Helaas bevordert dat niet tot nadenken over de implicaties van zo’n keuze.   Maar los daarvan: je hoort de donoren wel praten over wat zij later hun nakomelingen te bieden hebben, of niet, maar niemand vraagt zich hardop af wat voor leven de kinderen zullen krijgen. Kennelijk gaat de donor ervan uit dat dat wel losloopt, want het kind is immers zeer gewenst. Tja, dat zegt eigenlijk niets. Zou het niet mooi zijn als donoren betrokken zouden worden, gewoon door hen de (anonieme) profielen voor te leggen en te zeggen ‘kies maar’?  Als het niet meer mogelijk zou zijn om anoniem een zaadcel te accepteren?

eerder geplaatst op 20-02-2015 op kokarde.wordpress.com