Hulpverleners weten vaak niet wat ze met de mannen moeten’, zegt een collega op een vergadering tegen me. Ze wil graag bij deskundigheidsbevordering aandacht voor dat onderwerp. Mannen worden toch vaak gezien als ‘de man van’. De begeleiding van degene die de hulp nodig heeft, zeg maar. ‘Ik herken dat niet’, is mijn antwoord. Een beetje verbaasd, want ik heb juist veel aanmeldingen van mannen. Soms melden ze hun vrouw aan, of zien ze zichzelf als de helft van een koppel dat hulp vraagt. Maar vaak komen ze ook alleen. Voor zichzelf.

In de trein naar huis daarover nadenkend denk ik dat het misschien wel het veranderende tijdsbeeld is. Het is toch wat gewoner aan het worden om ergens begeleiding bij te hebben, ook voor de mannen. Het duidt op een zekere emancipatie. Ze worden echt niet allemaal gestuurd door hun vrouw, dat zijn er maar enkelen. En ik vind het leuk om met mannen te werken, want wat ze zeggen is ook wat ze bedoelen. Al duurt het soms even voordat dat onder woorden gebracht kan worden..

Maar het is ook ervaring. Ik heb ook tijden gekend dat ik vooral dreef op gesprekstechniek, steeds hopend op een opening omdat de vrouw het woord voerde. Want hij praatte niet zo gemakkelijk. Mannen gaan inderdaad wel vaak mee als een soort toehoorder, om hun betrokkenheid te tonen. Ze horen vaak van hun vrouw dat die zich niet gehoord voelt. In zulke gevallen is het soms lastig om ze aan het praten te krijgen, ze zijn vooral gekomen om te luisteren.

Sinds ik me verdiept heb in communicatie en wat daarin mis kan gaan tussen man en vrouw, worden de sessies leuker in interessanter, en hebben de gesprekken meer effect. Mannen zeggen wat ze bedoelen, maar vrouwen bedenken er vaak nog wat bij. Aan de andere kant kunnen mannen geen gedachten lezen en proberen ze dat ook niet. Als hun vrouw zegt dat er niets is, dan nemen ze dat letterlijk. Blijft ze dan toch verdrietig, dan nemen ze aan dat ze even alleen wil zijn. Zelf willen ze dat vaak ook graag, en daarna praten ze er wel over. Indien nodig.

Deze verschillen in communicatie kunnen behoorlijk problematisch worden als het gaat om kinderwens en kinderloosheid. Een moeilijk te vervullen kinderwens brengt allerlei beslismomenten met zich mee, en bijbehorende emoties. Zelfs in de beste relaties kan dat spanning geven.

Steeds vaker zie ik mannen die de verantwoordelijkheid willen nemen voor hun aandeel in het probleem, of gewoon voor zichzelf willen zorgen. Zoals een aanstaande vader mij zei: ik wil heel graag vader worden, en ik zorg er nu voor dat ik straks ook een goede vader kan zijn, die zijn verdriet serieus heeft genomen en zijn visie heeft bepaald’.

Eerder geplaatst op 10-01-2015 op kokarde.wordpress.com