Op bijscholing rouwbegeleiding, afgelopen vrijdag, kwamen verschillende vormen van rouw ter sprake. Verschillen tussen mannen en vrouwen, generaties, culturen. Mensen hebben vaak de vraag als ze zich aanmelden voor hulp: ‘doe ik het eigenlijk wel goed?’ Ze hebben er dan al veel aan om te horen dat het echt voor iedereen anders is. Jezelf toestemming geven om het op je eigen manier te doen is een goed begin. Uit je omgeving kan je andere dingen horen. Van ‘je toont helemaal geen verdriet’, tot ‘ben je daar nu nog mee bezig’. Wat heel verwarrend kan zijn.
Over het algemeen is men toch vooral herstelgericht. Ook in de hulpverlening. Daar komt je cliënt tenslotte voor, om zich beter te voelen. Alleen, rouw is – zoals het in mijn syllabus mooi verwoord is – eb en vloed. Het gaat heen en weer tussen het beleven van de pijn en in het heden weer iets leuks doen. Tussen terug willen naar het verleden en voor het eerst weer met iemand naar de film gaan. Eb en vloed hebben beide aandacht en erkenning nodig.
Ik merk vaak dat het moeilijker is om mensen te laten praten over de dieptepunten dan over hoe goed het af en toe al gaat. Ze willen vooral zichzelf en anderen laten weten dat het al beter gaat dan eerst. Dat het verdriet er ook nog steeds is mag minder naar voren komen. Zoals de cliënte die na een zwangerschapsverlies bewust bezig was met rituelen, herdenken, vertellen, om te zorgen dat ze het zo goed mogelijk zou verwerken. Daar was ze, terecht, trots op. Om er een tijd later toch achter te komen dat het geen kwestie is van afvinken. Ze voelde zich anders dan daarvoor en wilde anders in het leven staan.
Heb jij ook gemerkt dat de samenleving vooral gericht is op het herstel? Hoe ben jij daarmee omgegaan? Laat het eens weten in een reactie!