Mag ik misschien boos zijn?

Toen ik een dierbare verloor, zei een andere dierbare eens tegen me: ‘wie heeft jou eigenlijk ooit verteld dat de wereld eerlijk is?’ Mijn eerste reactie was boos worden, maar het was een leerzame les die ik na twintig jaar nog niet ben vergeten. Woede is een normale reactie op verlies, omdat het ontstaat uit verdriet, en ook uit een gevoel van onrecht. ‘het is niet eerlijk’ hoor ik vaak. En dat is het natuurlijk ook niet.

Wat me opvalt is dat bij koppels die een onvervulde kinderwens hebben,  vooral de mannen gevoelens van boosheid niet als belangrijkste probleem aanmerken, terwijl het bij de vrouwen vaak een van de voorliggende emoties is. Soms zelfs de belangrijkste. Nu kun je natuurlijk simpelweg constateren dat kennelijk de vrouwen meer gevoelens van woede ervaren bij kinderloosheid, maar ik denk dat het genuanceerder ligt.

Verschillende onderzoeken spreken elkaar tegen als het gaat om woede uiten. Volgens de een uit de vrouw makkelijker haar woede dan de man, volgens de ander is het andersom. Afgaand op wat ik zelf in mijn werk tegenkom, denk ik dat socialisatie hier een grote rol speelt. Voor de vrouw is woede een minder geaccepteerde emotie. Woede werkt verzwakkend. Woede werkt niet verbindend, je wordt er niet mooier van, en zeker niet liever. En dat willen vrouwen juist wel: in contact zijn met anderen, mooi en lief zijn. Een boze man levert toch andere connotaties op dan een woedende vrouw.

Het is niet zo dat mannen minder boosheid voelen, maar voor hen levert het minder strijd op. Vrouwen zijn eerder geneigd te vechten tegen die boosheid, waardoor het een belangrijk thema wordt. Dat te weten, kan al veel ruimte geven in een relatie.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *