Oké, een relatie is geen wiskundige vergelijking. En ik ben ook helemaal niet goed in wiskunde. Maar de weinige kennis die ik aan het VWO heb overgehouden kan ik in de spreekkamer wel nuttig maken.

Ingewikkelde relatie-dingen vereisen nu eenmaal een eenvoudige uitleg, soms. Een modelletje waardoor je denkt: ja, zo zit het. Een symbool dat precies weergeeft in welk zwaar weer je zit, en zomaar een aanzet geeft tot een oplossing. Of een andere denkrichting.

Een paar van mij favorieten::

-de fietsbandtheorie (over de werking van overlevingsstrategieën, of: hoe kan ik blijven fietsen)

-de metafoor van het oude vrouwtje en de jongedame (als je een probleem hebt is het moeilijk om het van een andere kant te bekijken)

-Het schema van inhouds- en betrekkingsniveau (over hoe je vaak iets persoonlijks/afwijzends hoort in de feitelijk bedoelde communicatie van je partner).

Als het gaat om verbinding zoeken in relaties zijn de wiskundige verzamelingen een mooi voorbeeld. Twee personen, ieder uniek, met een overlap. Hoe groot die is, is verschillend. Net wat voor het koppel goed voelt. Op het moment van hulp zoeken is de verbinding vaak niet zo groot als ze zouden willen. Tijd dus om uit te zoeken wat hen precies verbindt, en hoe die verbinding weer kan groeien.

Nog niet zo gemakkelijk. Puur het nadenken over wat je bindt kan je al het gevoel geven dat er gewoon niet genoeg is. Omdat je het niet meer voelt. Maar het is er altijd, je hoeft alleen maar terug te gaan naar hoe het ooit was. Niet dat relaties altijd hetzelfde blijven, integendeel. Ze groeien mee met de ontwikkeling van de partners. Maar op goede grond kun je altijd bouwen.

‘Ah, nu krijgen we de waarheid’ reageerde pas een cliënt, toen ik weer met een tekeningetje de coach ging uithangen. ‘De waarheid bestaat niet, dus laten we op zoek gaan naar die van jou’, antwoordde ik. Hij moest lachen en we gingen aan het werk. Want hulpverlening mag ook weleens leuk zijn.