Rechter, wij willen een test!

dandelion-808255__340Bij sommige zaken in Spoorloos was ik vanaf het begin betrokken. Daarover geen verdere details, behalve dat ik me er nog steeds bij betrokken voel. En er is iets dat ik niet begrijp, of heb gemist. De overheid onderzoekt of Karbaat, van de kliniek in Bijdorp, ter verantwoording kan worden ge
roepen. De resultaten kunnen dus op zich laten wachten en zijn onduidelijk. Waar blijven de donorkinderen zelf?

Speciale aandacht

Kijken kunnen mijn tenen eigenlijk niet aan, maar kijken naar de donorzaken, met name die waarin Karbaat een rol speelt, moet ik natuurlijk wel. De man heeft al heel lang mijn speciale aandacht. ‘We moeten er een artikel over schrijven’, zei een collega enkele jaren geleden tegen me na een aantal telefoontjes over ons gezamenlijke object van studie. Maar hoe dan, als de betrokkenen niet in de media willen? Niet eens anoniem willen praten? Het idee bleef op de agenda, maar verplaatste zich steeds, zoals dat gaat. Later leek het te veranderen en kwamen er stukjes van het persoonlijke verhaal van donor en fertiliteitsboef de media in. Ze zouden gepraat hebben. Hm.

‘Tweehonderd kinderen van een donor’, toeterden de media. Zulks is nooit bewezen, hoewel niet onmogelijk. Deze uitspraak van de donor was natuurlijk wel erg geschikt als teaser. Niemand zal het tegenspreken, want er is ook geen bewijs voor het tegendeel. ‘Het is de kinderen nooit verteld, onder het motto ‘wat niet weet wat niet deert’’. Helemaal waar, dat gaat op voor een deel en is schokkend. Niet vertellen was in de beginjaren het credo, evenals afstand ter adoptie in de beginjaren beter verzwegen kon worden voor het kind. De tijdgeest. Die nu gelukkig veranderd is. Hetzelfde geldt voor het fenomeen Asperger. Voor zover toen bekend vraag ik mij af of iedere medicus, zelfs een integere, de signalen opgemerkt zou hebben. Die diagnose kun je hoogstens met terugwerkende kracht poneren, en ook dit is niet bewezen. Vandaag denken we dat we op de goede weg zijn, over twintig jaar begrijpen we zulke hoogmoed niet meer. En dat is een wijze les.

En en een

Terug naar Karbaat en zijn zaad. Een vrouw die per ongeluk zwanger wordt en wil dat de vader zijn verantwoordelijkheid neemt, kan een vaderschapstest afdwingen. De rechter oordeelt of de vader hiertoe verplicht is. De ene keer zal het kind wel varen bij de uitspraak, de andere keer niet. Los daarvan schept dit mogelijkheden in het debat over het gesjoemel van Karbaat. Een vraag aan de rechter. Let op, de man is ergens rond de 90! Een beetje haast is wel geboden. Bovendien, dit lijkt me slechts een van de opties om aan de rechter voor te leggen. De mogelijkheden zijn legio en de talenten van de donorkinderen niet minder. Niet als vervanging van het debat, maar als onderdeel ervan.

Een donor is iets anders dan een vader of verwekker, juridisch. Maar wat als de donor niet de man is waar je om hebt gevraagd? Misleiding lijkt me een goed argument voor een ja. Waar blijft toch die rechtszaak?

Want even serieus. Een en een is toch twee?

4 gedachten over “Rechter, wij willen een test!

  1. Wilma het probleem is dat wettelijk gezien donorkinderen hier helemaal niet bij betrokken zijn. Donorkinderen zijn in de overeenkomst tussen arts, ouders en donor simpelweg niet meer dan de blinde darm die verwijderd is. Oftewel het gevolg van een handeling. Wij werken al 3 jaar met advocaten om een rechtszaak (die enige kans van slagen heeft) van de grond te krijgen. Donorkinderen kunnen dus geen rechtszaak aan gaan (los van dat ze vaak ook nog emotioneel worden gechanteerd door hun ouders want die ‘hebben niet voor niets voor een anonieme donor gekozen’). Als volwassen donorkind mag je dus in Nederland niet je eigen familierelaties onderhouden maar heb je toestemming van je ouders en van arts nodig. Enkele ouders roeren zich nu zelf maar ook die trekken zich vaak terug…hun eigen privacy (dus weer niet denken aan de belangen van hun kinderen). Maar dat gesjoemel…is een administratieve handeling en dat is verjaart na 3 jaar….dat je pas je donor kan ontmoeten na minimaal 16…ja dat is dan dikke pech.
    Het is voor iedereen die zich professional noemt in dit vlak noodzakelijk zich te realiseren dat juridische stappen vaak onmogelijk zijn voor donorkinderen en dat die echt veel minder macht hebben in deze situatie als alle andere partijen. Dat realiseren is nodig want wensouders moeten voorgelicht worden hoeveel rechten ze afnemen van hun kind.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *