Ze wil gewoon van dat nare gevoel af. Dat gevoel dat alles voor niets is. Nergens meer de zin van inzien, geen zin in wat dan ook.

Nu, in de derde IVF-behandeling, komt het besef dat het misschien helemaal niet meer gaat lukken. Dat weigert ze te accepteren. Na alles wat ze al mee heeft gemaakt heeft ze dat niet verdiend. Het wordt zo langzamerhand ondraaglijk, elke keer weer die ziekenhuisafspraken waar je alles omheen moet plannen in de hoop dat je lijf meewerkt. De hoop, de vrees, de testen. Gewoon van dat nare gevoel af. En daarom zit ze bij mij.

Een langdurige kinderwens heeft een eigen dynamiek. Je begint meestal onbevangen. Na een tijdje wil je weten wat er aan de hand is. Vervolgens rol je in het medische traject. Heeft dat ook geen resultaat, dan gaan de meesten door tot de mogelijkheden zijn uitgeput of tot het niet meer haalbaar is. Als je het emotioneel niet meer trekt, moet je er soms een punt achter zetten. Een punt erachter zetten, dat wil ze niet. Ze wil er later geen spijt van hebben dat ze is gestopt, en ze wil vooral zwanger worden. Stoppen is geen optie. Ze wil alleen maar van dat gevoel af. Die zware steen die ze elke dag mee moet slepen. Dat verdriet.

De draaglast gaat de draagkracht zwaar te boven. Hoe krijg je dat in evenwicht? Hoe zorg je dat je op de been blijft? Dat is voor iedereen anders, er is geen vast recept. De een legt de loden last af en toe even neer, de ander vraagt een vriend om te helpen dragen. De een koestert de last, de volgende put energie uit woede. Scheldt af en toe eens lekker los.

Elke dag kun je opnieuw kiezen. Nu is dat: doorgaan met de behandelingen. Het nare gevoel dat bij die keuze hoort is, hoe gek het ook klinkt, passend bij de keuze. De uitdaging is om zo goed voor jezelf te zorgen dat je het volhoudt.

‘We zijn vrij tot op het moment dat we kiezen, van dan af controleert de keuze de kiezer’.

Aleister Crowley