‘Ik wil niet naar de verjaardag van mijn schoonmoeder’, zegt ze, licht mokkend. Het blijkt dat schoonmoeder erg bezig is met de komst van haar eerste kleinkind. De jongere broer van haar vriend krijgt een kind. Al weken, vanaf de aankondiging, gaat het over niets anders meer. En natuurlijk zal dat ook op die verjaardag zo zijn.
Haar eigen zus heeft ook kinderen. Maar die begrijpt wel wat zij doormaakt en verwacht niet van haar dat ze overal in meegaat. Het mag er zijn, het verdriet, samen met de liefde voor de kinderen. Het is een gedeeld verdriet.
Bij haar schoonmoeder voelt het anders. ‘Door verdrietig te zijn over mijn eigen kinderloosheid verstoor ik haar plezier’, zegt ze. ‘Zelf heeft ze dat niet in de gaten, maar aan haar opmerkingen hoor ik het.’
‘Vroeger was je gezelliger’, of: ‘er is meer in het leven dan kinderen’. Ja, ook meer dan kleinkinderen. Gelukkig is de aanstaande oom het ermee eens: hij voelt zich ook niet gehoord. Maar hoe leg je aan je familie uit dat je niet komt? Je klinkt al gauw alsof je het de ander niet gunt. Alsof je de aandacht wilt verschuiven naar je eigen probleem. Dat stempel wil je ook niet.
Ze hebben besloten er dan maar een bondgenootschap van te maken. Tijd voor elkaar schiet er toch al zo vaak bij in, en bungalowparken zijn er genoeg. Een last minute is zo geboekt. Komend weekend gaan ze even niet mee in de stroom. ‘Toevallig zijn we er niet’.
Oke, oke, misschien is het ontwijken, maar wat is daar mis mee? De lieve vrede bewaren heeft ook zo zijn nut. En af en toe kan je dan even spijbelen om de balans erin te houden. Na het weekend belt ze haar schoonzus dan wel om het uit te leggen. Die begrijpt het vast wel.