Ik ben geflitst op de snelweg in Frankrijk. Niet leuk, maar het bedrag had erger gekund. Welgemoed, want ik heb goede herinnerkingen aan de vakantie, ga ik het geld overmaken.
Maar hoe?
Een creditcard heb ik niet, al betaal ik er wel voor. Foutje van de bank. Gewoon met de Rabo-app? Het ibannummer is een kilometer lang en dat accepteert de app niet. De website van het Franse ministerie dan, speciaal voor de toerist vertaald in het Nederlands. Kan ook alleen met creditcard. Ideal of Paypal, nee. Wanhopig en gefrustreerd gooi ik de boel aan de kant. Maar de brieven zijn duidelijk: ik heb nog tot december en dan moet ik betaald hebben.
Herken je dat? In rondjes draaien en er niet uitkomen. Alle wegen lijken doodlopend. Je hebt al zoveel geprobeerd, je piekert je suf, je komt er niet uit. Je snapt na een tijdje: dit gaat niet lukken.
Dan wordt het tijd voor een beetje hulp. Iemand die iets kan toevoegen, net even andere kennis heeft. Jou de nodige handreikingen doet zodat je er zelf weer mee verder kan. Je werkt verder aan het verhaal van je leven, er komt weer een nieuwe verhaallijn. Soms werkt het om het een tijdje aan de kant te gooien. Maar vaak loop je dan weer tegen hetzelfde aan. Het houdt je tegen.
Makkelijk is dat niet, hulp vragen. Ik zie er nu al tegenop, maar ik zal de bank moeten bellen. Daarna zal ik vermoedelijk denken: zoiets simpels had ik zelf ook uit kunnen vinden.
Maar ik moet toegeven: het lukt me niet.