In een bekende  tekening van Fokke en Sukke, waarop je een echtpaar op de bank ziet hangen, zegt de vrouw: ‘wat ben je stil, wat doe je raar…is er iets?’ Man: ‘nee hoor, ik oefen mijn non-verbale communicatie’.

Een sprekend voorbeeld. Hoewel ik vaak onder de indruk ben van de manier waarop paren met elkaar in gesprek gaan over hun gevoelens ten opzichte van kinderloosheid, komt ‘slechte’ communicatie ook in de beste families voor.

‘Hij praat niet met me’ zegt de vrouw in de spreekkamer vaak. Bij doorvragen blijkt dan dat de man juist zijn best doet om te luisteren. De meeste mannen begrijpen wel dat als ze iets zeggen, er ook weer reactie op komt. En als ze tips geven, worden die naar hun gevoel niet opgevolgd. ‘Wat wil je dan ook’, zei laatst een partner tegen me. ‘Ik ben er na een tijdje dan ook wel klaar mee en beperk me maar weer tot luisteren’.  Vrouwen zitten weer niet te wachten op tips, ze willen weten wat hij voelt. Noemen een gesprek zonder gevoelsreactie ‘eenrichtingsverkeer’. Praten lijkt zo een soort mijnenveld, en minder praten en meer luisteren lijkt dan beter. Ik begrijp dat.

Niet communiceren kan niet. We zenden allemaal de hele dag door boodschappen uit. Het nadeel van non-verbale communicatie is alleen, dat het voor velerlei uitleg vatbaar is.  Daarom spoor ik cliënten vaak aan om wat meer woorden te gebruiken om aan te geven hoe de communicatie van de ander bij hen binnenkomt.  Anderen hebben soms weer de neiging om teveel woorden te gebruiken, waarmee ze in emotionele zin te aanwezig kunnen zijn voor de partner.  De gelegenheid creëert de communicatie.