Het geven van een lezing of workshop geeft me soms weer even een boost. Zo’n presentatie onder tijdsdruk maakt dat de ideeën gaan stromen, meer dan ik ooit uit zou kunnen voeren. Het maakt dat ik op mijn beurt mijn doelgroep wil inspireren, zodat zij hun dromen voor zich zien. Niets is mooier (en soms pijnlijker) dan iemand helemaal te zien gaan voor zijn of haar droom. Zoals een kinderwens.
Ik mocht spreken op de kinderwensmiddag van COC Brabant. Koppels van hetzelfde geslacht en alleenstaanden waren in groten getale naar een kleine ruimte gekomen om anderen te ontmoeten en om wegen te zoeken om hun kinderwens in vervulling te laten gaan. Nieuwe vormen van ouderschap dienen zich aan na de opkomst van het b-loket in donorland (donoren kunnen niet meer volledig anoniem blijven), waardoor het aantal donoren verminderde. De nadruk komt meer te liggen op samen vaderen en samen moederen. Ook uit ethisch oogpunt. Vooral voor homoparen een goed alternatief voor wat voor hen vaak de enige mogelijkheid is: draagmoederschap.
Het maakt dat de ouders van het kind bekend zijn. En vooral ook dat de afspraken goed moeten zijn. Er ontstond dan ook een levendige discussie tussen mijzelf en andere professionals, ieder vanuit onze eigen invalshoek. Het deed me denken aan een tweede Kamerdebat, en het maakte dat ik mijn voorbereidingen maar helemaal losliet. Inspelen op wat zich voordoet maakt het voor de deelnemers een stuk interessanter en het gaf mij en passant zelfvertrouwen: het kan echt wel zonder die PowerPoint.
‘Wat zijn je twijfels en bezwaren, in praktische en/of psychosociale zin?’ vroeg ik de deelnemers op te schrijven. Een presentatie in een grote groep in weinig tijd is natuurlijk niet geschikt voor de vragen van emotionele aard die er ook zijn. Daarvoor wisten mensen me in de pauze gelukkig wel te vinden. Maar dit soort vragen, en hulpvragen, is steeds meer in opkomst. Dat is een heel goed teken, als je het mij vraagt. Soms ben ik blij dat ik het zelf niet hoef te bepalen, want met het groeien van de mogelijkheden wordt het een steeds grotere klus om vanuit het belang van het kind te denken. Gelukkig wordt daar steeds bewuster over nagedacht. Anonimiteit is zeker niet meer de norm, en dat is goed om te merken!