Vandaag een gastblog van collega Simone Hoogeveen. Dank Simone!
Toen mijn 1e kind geboren werd, dacht ik voornamelijk aan al die verhalen van mijn cliënten.
Aan de tienermoeders die niet naar een pufclub wilden, ‘Ze vertellen in het ziekenhuis maar wat ik moet doen!’ Ik denk dat ze vooral niet wilden voorbereiden op hun bevalling te midden van dertigers die het goed voor elkaar hadden. Dertigers die de tieners niet zouden begrijpen. Maar goed, de tienermoeders leerden dus niets over voorweeën, ontsluitingsweeën en persweeën. En ze wisten dus ook niet hoe ze dat konden opvangen en weg puffen.
Maar veel meer nog dacht ik aan die meisjes en vrouwen die met erge buik- en rugpijn naar de huisartsenpost gingen en daar hoorden dat het geen blindedarmontsteking was maar weeën. De paniek die hen overviel toen ze ontdekten 9 maanden lang niet te hebben geweten dat ze zwanger waren en nu een kind gingen baren!
En ik herinnerde me verhalen van volwassen vondelingen, die bij mij kwamen omdat ze met zichzelf in de knoop lagen omdat ze niet wisten waarom ze bij een tramhalte of in een portiek waren achter gelaten. Terwijl deze cliënten vertelden over de eerste feiten van hun levensverhaal; dekentjes, navelstreng al dan niet afgebonden, bloed etc. vroeg ik me af hoe deze moeders in angst en eenzaamheid naar deze bevalling hadden toegeleefd, en hoe ze de bevalling hadden overleefd. Het ging mijn voorstellingsvermogen te buiten en ik kon niet anders dan grote zorgen hebben over deze vrouwen.
Ondanks alle voorbereiding wist ik eerlijk gezegd ook niet wat mij te wachten stond. Ik had niets meer te willen. Mijn lijf nam het uren lang over en ik kon niets meer!
De verloskundige hoorde aan de telefoon dat het menens was en zou met spoed komen. Toch moest ik nog zeker een half uur wachten voor ze er was. En in dat half uur namen de zenuwen toe. Stel dat ze te laat kwam? Wat wist ik nu van een spil draai? En stel dat die navelstreng om dat nekje kwam te zitten?
Gelukkig was ze nog op tijd.
Ik had iemand wiens hand ik mocht knijpen als de pijn te erg werd. Ik had professionals om me heen die me hielpen en alles wisten van spildraaien en navelstrengen.
Tijdens een perswee dacht ik: ‘Je zal niet weten dat je zwanger bent, je zult alleen zijn en je hebt DIIIIIITTTT?!?!?!’ En toen alles achter de rug was begonnen ze over een nageboorte! Huh? Wat?
Stel je voor dat je dat allemaal alleen moet uitvinden? Stel je voor dat je bent ingescheurd en eigenlijk gehecht moet worden? Stel dat er nog ergere complicaties zijn dan inscheuren?
Natuurlijk verdient een vondelingenkamer de voorkeur boven een tramhalte of een portiek, of nog erger: een plastic tas in een container.
Maar anoniem bevallen gun je toch niemand?! Veel liever zou ik uitschreeuwen: ‘Meiden, dames, je kunt discreet bevallen, in het ziekenhuis! We snappen dat je een goede reden hebt om het geheim te houden! Er zijn mensen met jarenlange ervaring met situaties zoals deze. Je bent echt niet de enige! Hoe moeilijk je situatie ook is, zorg voor jezelf en het kind. En na de bevalling zien we weer verder!’
Zouden we niet liever met zijn allen willen dat die boodschap luid en duidelijk overkomt? Onze energie (en subsidie) daarin steken?
Meer weten over Simone?
http://www.simonehoogeveenhulpverlening.nl/
Wauw wat een verhaal! Ja als man zijnde kan ik het me heel moeilijk voorstellen wat er dan door je heen gaat, dus deze inzichten zijn erg interessant.
Daarnaast vind ik het ook verschrikkelijk dat dit soort taferelen zich afspelen. Vaak helaas door schaamte, maar ook door andere redenen. Hopelijk kan discreet bevallen hier een positieve bijdrage aan leveren 🙂
Ik heb ‘m in ieder geval gedeeld 🙂
Dank je wel Falco,
ik lees dat mijn verhaal een zekere indruk heeft gemaakt, dat mijn boodschap is overgekomen. En fijn dat je het wilt delen.
Fijne dag.
Groetjes,
Simone