Ik heb altijd iets gehad tegen advies krijgen, en dus ook tegen advies geven. Adviezen zijn namelijk iets dat de gever ervan zou doen, en dus meestal niet wat ik zelf zou doen. Als het gaat om praktische dingen, zoals welk merk autoband ik neem, gaat het nog wel. Ik vraag dan ook zelf advies omdat ik er geen verstand van heb. Toen ik ambtenaar was gaf ik adviezen aan B en W, die ze dan meestal opvolgden omdat ze geen tijd hadden om iets beters te bedenken. Maar hulp biedend aan mensen die het moeilijk hebben en iets vreselijks moeten verwerken, daar horen wat mij betreft geen adviezen bij. En ook niet teveel meningen. Wel inzichten, want daar kom je zelf op – met wat sturing van een deskundige – en dan kan je van binnenuit aan het veranderen slaan.
Ik hoor vaak verhalen over adviezen. Zo hoorde ik onlangs over een huisarts die een patiente die kinderloos is gebleven, het advies gaf om vrijwilligerswerk op een kinderdagverblijf te doen. Een andere vrouw kreeg de opdracht om op de kinderen van familieleden te passen. Soms zijn mensen zo verstandig om dan te zeggen: krijg wat. Maar als je in een kwetsbare positie zit, weet je soms niets beters dan het advies maar op te volgen, met alle gevolgen van dien.
Ik deelde mijn gedachten hierover met mijn supervisor uit België, die reageerde met: ‘maar nee, de mensen komen toch naar u voor adviezen?’. Dat bracht me danig in verwarring. Inderdaad, je kunt neutraal zijn ook zo ver doorvoeren dat je cliënt niet geholpen wordt. Sindsdien ben ik wat minder zuinig met meningen en adviezen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik nu, na al die jaren werken met mensen die rouwen, weet waar ik het over heb. Behoorlijk goed zelfs. En als je weet waarover je het hebt, en goed inschat wie je tegenover je hebt, dan mag je iemand je mening en je advies soms niet onthouden. En dat leverde me deze week mooie feedback op: ‘kom maar op, want ik heb iets nodig waar ik tussen de gesprekken door over na kan denken’ en ‘ik vind dat wel prettig, die duwtjes van jou’.

Eerder geplaatst op 22-06-2014