Toen ik begon met de begeleiding aan mannen en vrouwen die een onvervulde kinderwens hadden, in 2003, kwam er af en toe een koppel die via een  draagmoeder zwanger wilde worden, meestal een zus of ander familielid. Dat vonden we toen bijzondere situaties.  Dekinderen die via donorzaad verwekt waren begonnen toen ook meer bekendheid te krijgen. In de eerste jaren woonde ik een lezing bij van iemand van Stichting donorkind, over de eerste kinderen die in contact waren gekomen met hun donor. Van DNA-testen hadden we toen wel gehoord maar die waren bepaald niet aan de orde van de dag, en niet zo betrouwbaar. Vandaag de dag zijn de alternatieve vormen van ouderschap sterk in opkomst en als maatschappij moeten we daar erg aan wennen. Maar mag je er ook iets van vinden?

In Nederland vinden we er wat van, wat blijkt uit de regelgeving die er is. We hebben de afgelopen decennia geprobeerd lering te trekken uit wat de belanghebbenden, de kinderen die eruit geboren werden, te vertellen hadden. En dat is heel wat. Het niet weten wie je vader is, of zoals nu bij eiceldonatie, je moeder, hakt erin. Niet bij iedereen natuurlijk, maar bij een groot aantal kinderen wel. Wij hebben er niet om gevraagd, zeiden ze, om afgestaan te worden of van een anonieme donor te zijn. Vaak laat voorgelicht, of er zelf achter gekomen, stonden zij voor een voldongen feit.  Daarom hebben we als maatschappij stelling genomen: anoniem donorschap, of te vondeling gelegd worden, vinden wij ongewenst.  Ook als ouders kun je maar beter een antwoord hebben als je kind vraagt wie zijn of haar verwekker is.

Voor een counselor is het ook ingewikkeld, want we zijn getraind om neutraal onze cliënten te begeleiden en geloven daar ook in. Betekent dat ook dat we er niets van vinden? Natuurlijk niet, geen mening hebben gebeurt niet vaak. Zeker niet als je ergens verstand van hebt.  Beter is het om te weten wat je ervan vindt, zodat je niet in de valkuil stapt en ongemerkt toch gekleurd begeleidt. Als je je bewust bent van je mening, kun je hem inzetten of juist achterhouden. Dan kun je mensen zich bewust laten worden van de impact van hun beslissingen. Want in Nederland hebben we deze regels, maar in het buitenland gelden hele andere.

eerder geplaatst op kokarde.wordpress.com 23-11-2014