De route naar de Belgische klinieken.

Mijn praktijk is gevestigd in het zuiden van het land, regio Tilburg/Breda. In deze omgeving kun je dus al voor twee ziekenhuizen kiezen voor je fertiliteitsbehandelingen, waarvan een de freya-publieksprijs heeft gekregen. Ziekenhuizen werken ook samen. Toch merk ik steeds vaker dat mensen mij vragen wat ik vind van de klinieken in België, met name Gent. Er maken nogal wat koppels de keuze om eens een afspraak in België te maken, met name in de ‘vrouwenkliniek’ te Gent, is de ervaring. Enerzijds lijkt dat te maken te hebben met de verder gevorderde medische mogelijkheden, wat weer gevolg is van de ethische keuzes die België daarin maakt. Kort gezegd: er kan daar meer. Anderzijds heeft het te maken met bejegening: de Belgische arts is correct in de omgang, neemt tijd voor uitleg en heeft empathie, waar de Nederlandse arts nogal kort door de bocht kan zijn en de klok allesbepalend is. Uiteraard is de voorgaande stelling vatbaar voor allerlei nuances. Het Nederlandse systeem van financiering ontneemt de zorg de menselijke maat, want de menselijke maat loont niet meer. Met studiegenoten en kennissen in België heb ik hier in de loop der jaren al de nodige gesprekken over gehad, met meewarig hoofdschudden van hun zijde. Ook zelf heb ik ooit voor een medische behandeling die Nederlandse artsen weigerden, gekozen voor België. Ik weet nog goed dat de arts zijn ogen niet kon geloven en de volgende ochtend lag ik op de operatietafel.

Huisartsen spreken hun zorg erover uit. Soms reageert een huisarts ronduit negatief. Het holt ons systeem uit, wij hebben zelf goede zorg en het is niet nodig naar het buitenland te gaan. We hebben naast de fertiliteitsbehandelingen ook de donorvraagstukken, en over eiceldonatie in Spanje is bekend dat anoniem donorschap bepaald niet strookt met wat we in de Nederlandse wet en uitvoeringspraktijk ethisch vinden. Ik denk dat het een signaal is. Wat zegt het als patiënten de Belgische route nemen, en wat doen we met die kritiek, op maatschappelijk niveau en op de werkvloer? Vraagt het om andere keuzes? Nederlanders wijken massaal uit naar Belgie en Duitsland om te tanken en Belgen doen hun boodschappen graag in Nederland. Ook dat is niet voor niets!

Eén gedachte over “De route naar de Belgische klinieken.

  1. Ik vind het teleurstellend dat het afnemen van de rechten van het oh zo gewenste kind hier wordt terug gebracht tot ‘een ethische keuze’. werken met anonieme donoren is kinderhandel. En hoe aardig ze ook zijn in België, het is niet het ontwijken van accijns het is het ontwijken van rechten van het kind wat je zo graag wilt hebben. Levenslang! En natuurlijk is Belgie anoniem en dus volledig oncontroleerbaar. Dus ook genoeg geld want dossiers bijhouden of je daadwerkelijk aan het maximum aantal kinderen per donor houden hoeft niet….niemand gaat er toch ooit achter komen of het kunnen controleren.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *