Ook in een spreekkamer waar het beroepsgeheim een eigen stoel heeft, kunnen taboes heersen. Een daarvan is de financiële kant van de kinderwens. Over de kosten van (bijvoorbeeld) gedoneerde ei-of zaadcellen wordt niet of nauwelijks gesproken.
Het is ook een moeilijk onderwerp. Alsof het gaat om twee grootheden: de kinderwens en de kosten. Liefde kun je nu eenmaal niet in geld uitdrukken. Ook voor mezelf blijft het lastig, al vind ik het mijn taak om er zo nodig over in gesprek te gaan.
Ik heb cliënten meegemaakt die bewust niet voor adoptie wilden gaan. Hun argument was dat ze geen kind wilden kopen. Ik bewonderde dat, terwijl ik aan de andere kant ook ontzettend veel begrip en bewondering kan opbrengen voor mensen die wel willen adopteren.
Wat kost dat?
Soms krijg ik vragen over de kosten van draagmoederschap. Wat is redelijk als onkostenvergoeding? Je moet het zelf afspreken, er zijn geen richtlijnen voor. Anders is het bij de Deense cryobank: de prijzen per rietje staan er gewoon bij en het is aan jou hoeveel je er bestelt. Afhankelijk van het advies van je arts en of je nog een tweede kind wilt. En de donoren? Hun motieven kunnen van ideële aard zijn of van commerciële aard, in beide gevallen zullen ze in hetzelfde land hetzelfde bedrag krijgen als compensatie.
We weten nogal weinig van de bedragen. Zo las ik op een Belgisch forum dat een bepaald ziekenhuis 2000 euro per eiceldonor zou betalen als compensatie. Een kennis, jong en blond, die in het gezelschap van haar vriend op een Aziatische luchthaven een kaartje in haar handen kreeg geduwd van een eicelbank, had het over eenzelfde bedrag. ‘ik had zo mijn vakantiegeld kunnen terugverdienen’, zei ze smalend. In Spanje krijgen vrouwen goed betaald voor de donatie met het argument dat er anders geen donoren zouden zijn. Waar ligt de grens tussen de onkostenvergoeding en de commercie? Dat is bijna niet te bepalen.
Optimistisch geluid
Geld en hebzucht worden vaak gelijkgesteld. Waar geld aan te pas komt, gaan we vooral voor ons eigen belang, is de gedachte. Al langer heb ik het idee dat dat niet altijd zo is. Daarom was ik verheugd een tegengeluid te lezen in een artikel op ‘the Optimist’ over de ethiek van geld. Een nieuwe kijk. ‘Waar decennia lang werd gedacht dat we vooral gedreven worden door persoonlijk gewin, blijkt nu dat de mens bovenal wordt gemotiveerd door altruïsme, niet door hebzucht’.
Het artikel van ‘the Optimist’ lezen? http://theoptimist.nl/de-ethiek-van…