We willen de baas zijn over onze emoties, en we vinden er niet veel goeds van. Dat komt terug in uitdrukkingen als ‘afrekenen met mijn emoties’, ‘controle over mijn emoties’, ‘emotioneel wrak’, enzovoort. Emoties worden bovendien van oudsher gezien als vooral vrouwelijk, en dus van inferieure waarde. De eerste psychiatrische diagnoses lagen vooral in de sfeer van ‘hysterie’, en alleen vrouwen leden daaraan. Ze werden behandeld met ijskoude baden en electroshocks, en de emoties zelf werden niet al te serieus genomen.
Niet verwonderlijk dat we emoties nog steeds als de vijand zien. Want dat negatieve sfeertje maakt ook dat emoties ‘not done’ zijn in het openbare leven. Huilen op je werk? O nee. Op een bankje in het park? Voor je het weet rijdt de ambulance voor, nu de politie niet meer voor verwarde personen uitrukt.
Daarom is de hulpvraag van mijn cliënten vaak ‘help me van die nare emoties af’. En als dat al zou kunnen, zou ik dat zeker niet willen. Wat ik wel wil? Dat emoties en gevoelens van hun slechte naam af komen. Dat al die vloerkleedjes waaronder ze geschoven zijn eens opgerold en uitgeklopt worden.
Ze komen en gaan, en daar heb je weinig invloed op. Maar als ze er gewoon mogen zijn, gevoeld worden als iets wat erbij hoort (hoe pijnlijk ook), bepalen ze je minder. Dat is natuurlijk lang zo eenvoudig niet als het klinkt, en er zijn vaak een aantal sessies voor nodig. Toch hoor ik steevast dat het oplucht.
En dan kan het zomaar zijn dat huilen op je werk je niet meer als een nachtmerries voorkomt. En dat je collega’s het ook helemaal niet raar blijken te vinden dat je er even helemaal doorheen zit. Dat je opkomt voor je eigen gevoelens als er weer iemand een goedbedoelde opmerking maakt die je bepaald niet opbeurt.
Een paradox is hetwel: je laat het achter door het juist toe te laten.