Ze hebben een kindje van 2 dat beperkt is. Deels is duidelijk wat er aan de hand is, maar grotendeels niet. Hun dochtertje staat onvast op de beentjes, wordt snel omvergelopen. Ze is druk, doet nerveus aan. Hangt erg aan haar moeder als ze naar het dagverblijf gaat. Er is al eens een medische crisis geweest en haar ouders zijn erg bang dat het weer gebeurt. Zo bang dat ze er allebei niet van kunnen slapen. Het ziekenhuis hebben ze meer dan eens gezien van binnen. Werken doen ze allebei, en dat valt nog niet altijd mee. Ze kunnen hun verhaal wel vertellen aan hun ouders, hun vrienden, maar ze horen vaak ‘ach, dat trekt wel weer bij, kinderen maken vaker sprongen in hun ontwikkeling en dan gaat het opeens weer heel snel’.
Ze hadden een kinderwens. Drie kinderen, misschien vier, dat leek ze erg leuk. Dan zouden ze allebei minder gaan werken en zoveel mogelijk van de kinderen genieten. Alleen, ze merken nu dat ze niet altijd zo genieten als ze hadden gedacht. Ze maken zich heel veel zorgen. En die zorgen voor een kort lontje. Ze kunnen de verzorging van hun dochter wel aan, maar de zorgen niet. Aan elkaar zien ze dat de ander eronder lijdt. Ze proberen dan om er eens uit te gaan, want er wordt gezegd dat dat goed is en de band versterkt. Als ze dan eens oppas organiseren en uit eten gaan, is de zorg niet weg. Als ze eens alleen gaan sporten, vervallen ze in gepieker. Zij denkt na over hoe alles leefbaar en georganiseerd te houden, hij over de toekomst.
Er is niets veranderd in hun kinderwens. Maar wel in de haalbaarheid ervan, Ze willen hun dochter alle aandacht geven die haar toekomt. Kan dat wel met meer kinderen? Onthouden ze hun dochter iets als ze nog een kind krijgen? En als ze niet nog een kind krijgen?
Ze vertellen me dat ze bewust geen tweede kindje willen. Wat ze bedoelen is dat ze er goed over hebben nagedacht, de voors en tegens hebben besproken en overwogen. Dat ze denken er het beste aan te doen door het bij een te laten. Waarschijnlijk hebben ze gelijk, maar ik vind het een Salomonsoordeel en had hen iets anders gegund. Geen ‘bewuste’ keuze, maar een keuze