Als je je liefste wens niet kunt vervullen met je allerliefste, brengt dat vele dilemma’s met zich mee.  Je kunt erover denken de partner te verlaten, maar dat wil je eigenlijk niet want de liefde is niet voorbij. Aan de andere kant, je weet niet wat een leven zonder kind met je relatie gaat doen. Misschien zijn er geen verwijten, maar hoe is dat na jaren? Als je besluit er een punt achter te zetten, wie zegt dat dat je kinderwens vervuld zal worden? Je weet niet hoe het loopt.

Met een collega bespreek ik een casus. Een lastige casus over een koppel dat samen geen kinderen kan krijgen, en het daarom misschien anders moet gaan doen. Ik besef opeens dat het gaat over alternatieven, een andere manier om je leven in te richten, en hoe lastig ik het zelf vaak vind om hierover in gesprek te gaan. Ik vraag me af of dat is omdat hierin zoveel misgaat in contacten met de buitenwereld. Ik zie hoeveel verdriet het mensen doet en hoe onbegrepen ze zich voelen als hun ouders hun vertellen dat ze toch zoveel hebben om dankbaar voor te zijn.

Het kan ook anders: zoekend op youtube zie ik een eo-filmpje met een man die – uiteraard gelovig – van een collega de vraag kreeg wanneer hij nu eens ging stoppen met zeuren over zijn kinderloosheid. De man zag er een teken in: God vroeg van hem dat hij zou gaan stoppen met zeuren. Dat hielp hem om zich erbij neer te leggen, vertelt hij. Ik weet niet of ik moet lachen of huilen. Moet ik nu blij zijn voor deze man?

Ik heb mensen begeleid die, na jaren, een alternatief vonden. Ze gingen anderen helpen, bouwden een hobby uit, of onderzochten of pleegzorg of adoptie iets voor hen was.  Een enkeling was gelukkig op deze manier iets te betekenen voor de samenleving, en ik kan me een mooie dag herinneren dat een cliënt op haar laatste gesprek kwam met haar eerste pleegkindje in een wagentje.

Dit opschrijvend bedenk ik me dat me iets dwars zit. Er heerst blijkbaar een idee dat er een alternatief is, een ‘in plaats van’. Maar mensen komen vaak tot een alternatief na een lange tijd van verdriet en pijn, en dan nog is het vooral een manier van aanpassen.

Eigenlijk is er natuurlijk helemaal geen alternatief, en dat is juist wat mij er vaak van weerhoudt suggesties in die richting te doen. Ik ben ervan overtuigd dat, als ik de pleegmoeder vandaag in het dorp zou treffen en haar zou vragen of ze blij is dat ze pleegmoeder werd, het antwoord ja zal zijn. Zou ik haar vragen of ze nu een alternatief heeft gevonden, dan zou het antwoord volmondig nee zijn.