Als het in de hulpverlening over mannen gaat,  kom je er meestal niet onderuit dat een groep vrouwelijke hulpverleners hun visie gaat geven over  ‘de manier waarop zij met problemen omgaan’.  De stereotypen zijn dan niet van de lucht: mannen willen het toch vooral zelf verwerken voordat ze over iets gaan praten, geven niet zoveel reactie als er een beroep op hun empathie gedaan wordt door hun vrouw (of hun therapeut), ze gaan vissen of in de schuur knutselen.  Of allebei. Vergeet ook niet het klassieke bierdrinken met vrienden. Ze komen niet voor gesprekken naar een hulpverlener omdat ze er behoefte aan hebben, maar omdat ze vinden dat het nodig is.  Mannen gaan anders om met problemen.  Let wel: de mannen doen het anders. Ik hoor veel minder vaak dat vrouwen nu eenmaal anders omgaan met problemen dan mannen: vrouwen zijn als het gaat om verwerken van gevoelens kennelijk de norm.

Hun vrouwen gaan nog iets verder dan de hulpverleners: ‘hij praat niet he, en als ik er wel over wil praten knikt hij alleen maar, het is alsof ik tegen een muur praat.  En als ik dan vraag wat hij erover denkt, zegt hij dat hij niets denkt’.  Toch heb ik dan vaak met diezelfde mannen de meest diepgaande gesprekken. Die gesprekken gaan dan vaak vooral over hun vrouw en hoe ze haar kunnen helpen.  Ze denken dan aan praktische dingen, willen haar dingen uit handen nemen omdat ze het zo moeilijk heeft, maar het werkt niet. Het lukt maar niet om haar te geven wat ze nodig heeft. Dat maakt machteloos, woedend soms. Hoewel het stereotypen zijn heb ik de ‘verschillen’ in verwerking door mannen en vrouwen in dergelijke gesprekken vaak wel helpend gevonden omdat je er concreet mee aan de slag kunt. Maar het kan ook anders.

Een tijd geleden vertelde een overbelaste moeder met drie zieke kinderen en een man met paniekaanvallen mij dat ze eigenlijk niet veel meer voelde.  Je moet het toch zelf doen, zei ze. Je moet door, je doet wat je moet doen op de juiste momenten, en je kunt niet iedereen met je probleem belasten. Zij praatte er niet meer over met man, familie en vrienden. Kortom, zij was aan het overleven en wilde niet meer gekwetst worden. Die kans loop je nu eenmaal als je hulp of aandacht vraagt. Ons gesprek zette wel iets in gang: ze ging naar huis en begon erover te praten met haar man. Niet meteen omdat ze het wilde, maar omdat het nodig was. Blij dat hij iets kon doen, en dat hij het niet meer alleen hoefde te doen, beloofde hij ervoor te zorgen dat zijn vrouw elke week een tijdje alleen kon zijn.