Je hebt ouders en ouders. Biologische ouders, adoptieouders, draagmoeders, pleegvaders. Je hebt goede ouders en slechte ouders en daar hebben we allemaal een mening over. En er zijn mensen die heel graag vader of moeder zouden willen zijn.

Naar aanleiding van recente gesprekken met cliënten liet ik mijn gedachten eens gaan over het belang van de standpunten die ouders innemen als het gaat om kinderwens en zwangerschap. En over de relatie, die beïnvloed wordt door deze standpunten. En ook vaak andersom.  Een jonge zwangere nam haar moeder mee de spreekkamer in. De zwangerschap was zo gewenst, maar de relatie overleefde het niet. Moeder huilde vanwege de pijn van haar dochter, dochter vanwege wat ze haar moeder aandeed met deze zwangerschap. Zij vroeg zich af of ze het wel van haar moeder mocht verwachten , de hulp die haar aangeboden werd.

Hoewel verdrietig, is dit zoveel mooier dan de ouders die ‘het er echt niet bij kunnen hebben’. En daarom van hun dochter eisen dat ze doet wat haar gezegd wordt. Geen enkele ouder-kindrelatie die daar zonder kleerscheuren vanaf komt. Niet zelden heb ik meegemaakt dat meiden bezweken onder de druk, afhankelijk van hun ouders als ze nog zijn.

Of de ouders die, wetend van verdriet over een uitblijvende zwangerschap van hun kind, hierover liever zwijgen. Uit onmacht, uit loyaliteit, maar ook vaak om het kind te steunen. Niet wetend hoe moeilijk het kind het ermee heeft om het onderwerp zelf ter sprake te brengen.

Niets vanzelfsprekender dan kinderen krijgen, totdat je geconfronteerd wordt met wat er allemaal mis kan gaan bij zwangerschap en kinderwens. Niets zo bepalend als de band tussen ouders en kinderen als het gaat om zulke kwesties.  Ik heb eigenlijk altijd begrip voor de pijn van de ouders, zij hadden vaak andere wensen en verwachtingen. Ze hebben hun eigen ideeën over wat het beste voor hun kind is. Maar ook ik heb een mening over wat goed ouderschap is, of in ieder geval een aspect ervan: het belang van je kind staat voorop.