In 1985 schreef een van de belangrijkste grondleggers van de systeemtheorie in Nederland en Belgie, Iván Böszörményi-Nagy, over de balans tussen geven en nemen. ik moest daaraan denken tijdens een van mijn clientcontacten toen ter sprake kwam dat de client datgene dat voor haar had gewerkt, graag door wil geven aan anderen.  De drive om iets goeds te doen met de resultaten van jouw harde werken zit vaak heel diep bij mensen. Ze hebben een missie. Het heeft, zo dacht ik, te maken met het idee dat het niet voor niets geweest mag zijn. we willen betekenis geven. Volgens Nagy moet er een balans zijn tussen geven en nemen. hij schrijft over evenwicht in relaties met partners, maar ook intergenerationeel. Juist bij ongewenste kinderloosheid wordt deze balans verstoord. Je krijgt immers niet de kans om dat wat voor jou en de generaties voor jou belangrijk was, door te geven.

Nagy gebruikte verschillende methodieken om de onbalans in geven en nemen ‘op te sporen’ en te proberen deze voor zover mogelijk te herstellen. Dat kon zijn door mensen met elkaar in gesprek te brengen, elkaar te laten zien en horen, maar ook door mensen aan te sporen om te geven, en zo ‘zin te geven’.

Mijn cliente is in een fase in de verwerking gekomen dat de wens om te geven steeds meer naar voren komt: ze wil lotgenoten ondersteunen met wat zij aan ‘tools’ heeft verzameld. Een niet geringe prestatie aangezien kinderloosheid  veel gevoelens van onrecht met zich mee kan brengen; het is niet eerlijk. Geven kan helend zijn op het juisten moment, als je eraan toe bent.

De noodzaak om te geven is ook voor mij herkenbaar: als counselor wil ik alles wat ik heb ingezet om mijn kennis en ervaring te vergroten, en niet te vergeten mijn ervaringsdeskundigheid, zo effectief mogelijk aanwenden. Om dat te doen moet ik mijn eigen keuzes kunnen maken tussen geven en nemen. Een eigen praktijk geeft me precies het juiste kader!