Vandaag krijg ik bezoek van een oude vriend die ik al minstens 5 jaar niet gezien heb en die via LinkedIn zich opeens weer meldde. Hij was de gitarist in mijn band.  Hij was er voor me in een moeilijke tijd, en kreeg een nieuwe relatie waarna hij nieuwe wegen insloeg. Het is niet de eerste keer dat me dat overkomt. Vaak is het een nieuwe relatie, maar er zijn ook andere redenen. Soms heb je vrienden die er vooral zijn in goede tijden en zich geen raad weten als je er even doorheen zit. Ze krijgen een andere baan, verhuizen,  beloven contact te houden maar doen dat niet. Ik heb er altijd voor gekozen om hen als belangrijke en dierbare personen te blijven beschouwen. Een echte vriendin blijft ook in iemand geloven als diegene zich niet als een goede vriend gedraagt. Bovendien: als een vriend zich niet meer laat zien, doet dat niets af aan wat je al ontvangen en geleerd hebt van hem of haar.

In mijn gesprekken met ongewenst kinderloze cliënten komen vriendschappen vaak naar voren als steunend, onmisbaar, maar ook ingewikkeld. Vrienden krijgen kinderen. Praten kinderen, denken kinderen. Je gunt het ze, maar jezelf ook. Je vraagt je af of ze nog aan iets anders kunnen denken. Zelf kun je soms ook aan niets anders denken. Je zou het het liefst vermijden, de aankondigingen, de kraamvisites, maar je bent een vriend en dan kan je niet wegblijven. Bovendien wil je in het leven blijven en je niet verschuilen achter de geraniums van je verdriet. Een leven met kinderen, zoals je vrienden hebben, is zichtbaar. Kinderen zijn tenslotte het levende bewijs van een kinderwens. Jouw kinderwens is niet zo zichtbaar en je zult hem dus desgewenst zichtbaar moeten maken, waar je niet altijd zin in hebt, en waarvoor je de energie mist. Zien die mensen dan niet dat je verdriet hebt?

Sommigen zien het, maar weten niet hoe ze je het beste kunnen helpen. Vaak lossen ze dat op door niet te vragen, dan gaat het er niet over en hoeven ze je niet verdrietig te zien. Dat is geen desinteresse, ze zien je gewoon liever niet verdrietig.  Anderen zien het inderdaad niet. Mensen kunnen over het algemeen geen gedachten lezen. Je kunt ze helpen door wat meer te laten merken wat je nodig hebt, door ze te vertellen hoe ze jou kunnen steunen. Dat kan moeilijk zijn, maar ook helpend.

Mijn vriend is na lange tijd weer welkom. Ik weet niet waarom hij komt en wat hij komt brengen, maar ik ga niet denken over al die tijd dat hij er niet was. Ik herinner mezelf eraan dat hij een uur moet rijden om hier te komen en dat hij daarvoor moeite moet doen. En wie weet neemt hij zijn gitaar wel mee!