Deze week stond in het teken van ‘sociale denkens’, zoals ze dat op mijn opleidingsinstituut in Antwerpen zo mooi noemen. Het begon al met de woorden ‘bijzondere kinderwens’ zoals ik die formuleerde op twitter toen ik een workshop wilde bekendmaken. Kan een kinderwens bijzonder zijn, terwijl het toch ook iets heel gewoons is? Ik spreek mensen die ‘bijzonder’ zijn, bijvoorbeeld omdat ze met iemand van dezelfde sekse getrouwd zijn, die juist graag heel gewoon gevonden willen worden en mede daarom ‘gewoon’ graag een kind willen. Maar dat gewoon zijn is er voor hen niet bij, omdat mensen iets over hen denken, van hen vinden. Dat blijkt ook uit de wetten en regels die op hen van toepassing zijn. Daar blijven ze mee geconfronteerd worden. Mensen stellen vragen en beseffen totaal niet hoeveel anderen hen voor zijn gegaan en wat dit betekent voor de bevraagden.
Sommigen kunnen het goed hanteren om elke dag bijzonder te zijn terwijl ze zichzelf heel gewoon voelen. Maar toch, onze identiteit hangt erg samen met wat anderen over ons vinden, of we willen of niet. Ook al zijn we nog zo tevreden over onszelf, het houdt ons bezig hoe we gezien worden.
Hoeveel ‘vanzelfsprekende’ denkbeelden hebben we niet rondom ouderschap? We kennen ze allemaal:
-een kind heeft een vader en een moeder nodig (alleenstaande ouders en mannen- of vrouwenkoppels worden gediskwalificeerd)
– als je al een kind hebt, ben je niet kinderloos (en als je er liever twee had gewild?)
-je moet alles proberen als je graag een kind wilt (wat als je het niet meer aankan?)
– een kind heeft recht op contact met beide ouders (en als die ene ouder nu niets kan bieden, niet wil of zelfs het welzijn van het kind bedreigt?)
-je moet genieten van je zwangerschap (gaat genieten en moeten samen?)
Allemaal van die ingesleten ‘denkens’ waarover iedereen in de samenleving het eens lijkt te zijn. Het valt je niet eens op, totdat je zelf tot de bedoelde groepen behoort. Dan pas weet je hoe kwetsbaar je bent en ook hoe stevig al die denkbeelden verankerd zijn. En er valt nauwelijks tegen te strijden, of je moet Don Quichote zijn. En dus moet je er iets mee. Dat doet iedereen op zijn eigen manier.
Mijn strategie als iemand die behoort tot bovengenoemde groepen is: negeren en gewoon mijn ding doen. Dat geeft rust en is gebaseerd op moeizaam verworven zelfvertrouwen. Wat mij dat kost? Tja, ik ben en blijf toch bijzonder!