Dit weekend heb ik deelgenomen aan een inspirerende studiedag focussen onder leiding van Marion van den Boogaard (www.sentir.nl) . Al vaker heb ik me verdiept in wat taal kan doen, en ook hier bleek weer hoe verbluffend eenvoudig een nuanceverschil kan werken in de hulpverlening.

Mensen kunnen volledig samenvallen met hun emoties. Bij bepaalde ziektebeelden zoals borderline is de emotie van het moment allesoverheersend, en wordt die beleefd als de absolute waarheid, om op het volgende moment weer afgewisseld te worden met een andere emotie en dus een andere waarheid, met bijbehorend gedrag naar naasten.

Bij focussen leer je (onder andere) cliënten beter om te gaan met hun emoties. De emoties zijn er maar hoeven niet allesbepalend te zijn. En om dat te bereiken kun je ze exploreren, bewust gaan voelen, begroeten zelfs misschien.  Zonder oordeel. Als hulpmiddel  heb je dan de taal. Ik heb zelf altijd gevonden dat taal maar een beperkt communicatiemiddel is en gebruik daarom ook graag beeld, op allerlei manieren, maar hier volgt een mooi voorbeeld van het inzetten van taal.

Stel, je partner heeft de  auto ingepakt omdat jullie op vakantie gaan in jullie oude camper. De auto staat klaar, je lief loopt terug om dat te melden en doet de deur van de camper op slot met het knopje. Alleen, de sleutels liggen op de passagiersstoel.  Welke emotie voel je? Ik houd het voor dit voorbeeld  op ‘boos’.

Pas nu eens de volgende zinnen toe:

-Ik ben boos.

-Ik voel me boos.

-iets in mij voelt zich boos.

-ik merk dat iets in mij zich boos voelt.

Van de eerste naar de vierde zin gebeurt er iets. Je zoomt als het ware uit. Je identificeert je minder met de emotie, en kunt er van een afstandje naar kijken. Je bent geen slachtoffer meer van de emotie en kunt gaan kijken naar wat er nodig is.

De reservesleutel zoeken bijvoorbeeld.