Op het moment dat iemand binnenstapt voor een eerste intakegesprek, gaat het al  een stuk beter dan voor het telefoontje om de afspraak te maken. Dat klinkt vreemd, want er is nog geen gesprek geweest, maar de wetenschap dat er iets gepland staat, dat er binnenkort over het probleem gesproken wordt en dat er een plan gemaakt gaat worden, geeft rust. Ik controleer dat wel eens door schaalvragen te stellen. Hoe voelde je je op het moment dat je de telefoon oppakte om te bellen (een dikke onvoldoende) en hoe voelde je je toen je deze kamer binnenstapte (vaak al enkele punten hoger). Je hebt actie ondernomen en je bent een samenwerking aangegaan met iemand waar je vertrouwen in hebt. Tegelijkertijd weet je dat je moet praten, daar kom je immers voor, dus het is geen kwestie meer van ‘ga ik praten’. Dat besluit is genomen.

Soms zijn er cliënten die als het ware een aanloopje nodig hebben. Ze melden zich, maar twijfelen vervolgens of de hulp wel nodig is.  Ik begrijp dat wel – je doet het toch liever op eigen kracht. Zelf ga ik alleen naar de huisarts als het echt niet anders kan, en ik voel me er uiterst ongemakkelijk bij.  Ik neem het de man bijna kwalijk dat ik hem nodig heb. Maar in de meeste gevallen kom ik tot de conclusie dat ik beter eerder had kunnen gaan. Niet dat ik ervan leer, overigens.

Veelzeggend is, dat als iemand in mijn buurt klaagt over een lichamelijk ongemakje, een bezoekje aan de huisarts al snel geopperd wordt. Daarentegen moet je bij een tijdelijke dip of off-day meestal niet rekenen op een verwijzing naar een therapeut.

En toch: hoe eerder je komt, hoe minder je al bent vastgelopen waardoor er vaak minder lang hulp nodig is en het lijden draaglijker. Daarom ben ik blij als vrouwen of koppels ‘preventief’ komen. De eerste paar keren was ik een beetje verbaasd als ik mensen hoorde zeggen dat ze kwamen omdat ze goed voor zichzelf wilden zorgen, en wilden voorkomen dat ze psychisch in al te zwaar weer terecht  zouden komen.  Of dat ze juist voor elkaar wilden zorgen op deze manier. Maar ik merkte dat ik zo juist veel voor deze mensen kon betekenen, terwijl de hulpverlening moeizamer gaat als mensen komen als het echt niet meer lukt. Het ‘preventief’ hulp zoeken lijkt erop te wijzen dat professionele hulp vragen wat minder taboe wordt.

Een recent bezoekje aan een zeer jonge kapper gaf me hoop en deed me glimlachend weer naar huis fietsen: er werd me verzekerd dat een regelmatig contact met een zielenknijper net zo vanzelfsprekend zou moeten zijn als een gang naar de kapper.  Want  ‘je bent het waard!’