Lezend in het boek ‘the gift of imperfection’ van Brenee Brown word ik heen en weer geslingerd tussen gevoelens van herkenning en ‘dit weten we toch allang’. De onderzoekster/schrijfster houdt een betoog over imperfectie. De maatschappij verwacht dat we ons inpassen, dat we erbij horen en doen wat anderen doen. Maar we zijn ook onszelf, en dus eigenaardig, onzeker, niet perfect en zeker niet perfect in het plaatje passend. Brenee Brown roept ons op om ons kwetsbare zelf te zijn en daarin eerlijk en open te durven zijn. Om te beginnen moeten we dan onszelf accepteren en van onszelf houden – ook niet evident in een cultuur waarin de ander op de eerste plaats hoort te komen. Voor de duidelijkheid, Brenee Brown heeft het dan vooral over de Amerikaanse, maar ook de westerse cultuur.
Dit betrekkend op mezelf, zoals je doet bij het lezen van een goed boek, denk ik dat ik heel goed weet en ook accepteer dat ik niet perfect ben. In het plaatje passen doe ik zeker niet en ik doe ook niet zoveel moeite meer als vroeger om daarin toch te passen. Wat me dat oplevert is dat ik wel mezelf ben, maar daarmee ook wel duidelijk anders. En dus vaak anders benaderd word, wat niet altijd gewenst is. Het blijft dus schipperen en het enige verschil is dat ik het me nu bewust ben.
In gesprek met cliënten merk ik ook vaak dat zij zich er heel goed van bewust zijn dat zij niet in het plaatje passen. In de eerste plaats omdat ouderschap bij hen niet zo vanzelfsprekend gaat als bij de meeste anderen. In de maatschappij is ook nog niet goed doorgedrongen met hoevelen zij eigenlijk zijn. In de tweede plaats omdat zij keuzes moeten maken die anderen niet hoeven maken, en daardoor kwetsbaar zijn voor kritiek. Vaak komen zij er pas gaandeweg achter dat kinderloosheid iets doet met vriendschappen, relaties. Maar ook met het ‘perfecte’ toekomstbeeld dat ze hadden en dat naadloos aansloot bij het maatschappelijke plaatje. Alles verschuift opeens, en je komt er niet meer onderuit om over kwetsbaarheid na te denken, en om kwetsbaar te zijn. Mijn taak is het om mensen gelegenheid te geven deze vragen aan de orde te stellen, en ze aan te moedigen al hun kracht en moed daarbij aan te boren. Want het is vooral de weg waar het om gaat, en niet zozeer het eindpunt.