Als je zelf geen kinderen hebt, en je partner wel, kan dat voor behoorlijk wat complexiteit zorgen binnen je gezin. Hoe vul je de rol van mee-opvoeder in, en hoe zorg je ervoor dat je elkaar als (nieuwe) partners blijft steunen? De omgeving reageert niet altijd even prettig, al is het met goede bedoelingen: ‘leuk, nu kan je toch voor kinderen zorgen’. Het lijkt wel of er gedacht wordt dat er een oplossing is gekomen, alsof je nu geen verdriet meer hoeft te hebben.
Als je meezorgt voor de kinderen van je partner heb je wel degelijk een andere rol. Daarover moeten afspraken worden gemaakt, maar daarmee ben je er nog niet. De kinderen vragen niet om die afspraken, al hebben ze wel duidelijkheid nodig, en dat kan maken dat je soms twijfelt aan de werkbaarheid ervan. Om nog maar niet te spreken over de duidelijke meningen die de andere (biologische) ouder heeft, en de loyaliteit van de kinderen naar die ouders. Het vergt veel van een koppel om hierin sterk te blijven staan en daarbij is het belangrijk dat erkend wordt dat ieder daarin haar eigen gedachten en emoties heeft.
Dat de balans soms zoek kan raken, wordt in mijn clientcontacten vaak duidelijk. Soms pas na lange tijd. Soms uit het zich ook in gedachten over de andere positie die je inneemt. De onbalans had misschien niet of minder bestaan als er wel nog een kind van je samen was. De ouders en schoonouders waren misschien anders met je omgegaan, en zelf had je de opvoeding anders kunnen invullen. Dan zat je nu niet opgescheept met die bankhangende, eeuwig appende puber die ongestraft de kantjes ervan afloopt….
Ongewenste kinderloosheid is een verdriet dat door alles heen schemert en in elke levensfase weer aandacht vraagt. Wil jij ook je ervaringen delen met anderen en met hen praten over hoe zij ermee omgaan? Kom naar een van de thema-avonden die Freya organiseert i.s.m. het samenwerkingsverband Psychosociaal-therapeuten.nl. Kijk voor plaatsen en data op www.freya.nl.