Niets zo tegenstrijdig als werken op mijn vakgebied. Soms is het haast niet te bevatten.

Ik heb gesproken, gechat en gemaild met  meisjes van 13 of 14 jaar die me vertelden een hele grote kinderwens te hebben. Ze hadden soms wel een vriendje, vaak ook niet. Vaak waren ze eenzaam, zaten ze alleen op hun kamer met alleen hun laptop als gezelschap, soms hadden ze vriendinnen met dezelfde wens  en praatten ze daar veel over.  Meestal had ik niet de tijd om te onderzoeken wat aan de basis lag van dat gevoel om iemand ‘helemaal van jezelf’ te willen hebben en moest ik mijn toevlucht nemen tot een ‘second best’ interventie:  met een kind verandert je hele leven.

Ik heb tienermeisjes gezien die al voor de derde keer zwanger waren geworden door de pil heen. Ze bezwoeren hun moeders dat ze echt de pil hadden genomen, elke avond. Met vrouwen die al de zorg voor een flink gezin hadden en niet wisten hoe het moest met nog een erbij. Met nog een wordt alles anders.

Vrouwen en paren die geen kinderen kunnen krijgen, daarvoor blijft alles hetzelfde. Zo lijkt het voor de buitenwereld.  Je was al met twee en je blijft met twee. Alles gaat door zoals het was. Bij broers, zussen, neven en nichten komen er kinderen. Hun gezin verandert, ze moeten zich aanpassen, hun plannen bijstellen. Ze rennen van hier naar daar, roepen soms om hulp en krijgen aandacht. Als je kinderloos blijft ben je iemand op wie een beroep gedaan kan worden, je hebt immers minder verplichtingen.

Als kinderloos paar moet je ook bijstellen, voortdurend. Tijdens het hele proces van wensouder tot kinderloos blijf je dagelijks bezig met alle emoties die erbij horen. Ook daarna moet je omgaan met alle gezinnen met kinderen om je heen en word je telkens weer herinnerd aan die ene grote wens.

Zonder kinderen wordt alles anders.