In een interview met Rob Zuidam hoor ik de componist zeggen: eigenlijk willen mensen heel veel maar ze willen vooral een ding, en dat is een goed mens zijn.  Hij schreef een opera over een kluizenares, Suster Bertken,  die zich in een muur van een kerk in Utrecht liet inmetselen en een inspiratie voor velen was. Ze schreef de  prachtigste teksten. En over Johanna de Waanzinnige. In het interview zegt hij, vrij geïnterpreteerd,  zich regelmatig af te vragen wat mensen bezielt dat ze de woestijn intrekken of psalmen reciteren om  zo betekenis te geven aan hun leven.

Een ingemetselde kluizenares die haar levensvervulling haalt uit een ideologie en volmaakt gelukkig is in een gevangenis. Johanna de Waanzinnige, heerseres over het Spaanse rijk, die verteerd werd door jaloezie vanwege haar ontrouwe echtgenoot en stierf na peilloze depressies. Het geeft te denken.

Van een goed mens zijn word je gelukkig, vloeit hieruit voort. Maar ook een goed mens wil een beter mens zijn. Ook voor suster Bertken was het na 57 jaar opsluiting ongetwijfeld nog niet goed genoeg. Als het nooit goed genoeg is, ben je dan gelukkig?

In mijn spreekkamer zie ik mensen hier vaak mee worstelen. Na alles wat ze hebben doorgemaakt, alles wat ze hebben gedaan om de situatie te verbeteren, alles wat ze bereikt hebben ook, blijven ze streven naar beter en meer. Vruchtbaarheidsbehandelingen, lichamelijke en emotionele pijn die het meebracht, ze blijven zich afvragen of ze toch wel alles gedaan hebben wat ze konden. Want misschien hadden ze best nog net een beetje meer gekund. En waren ze dan een beter en gelukkiger  mens geweest.

Betekenis geven aan je leven is moeilijk als je het je anders had voorgesteld. Johanna had zich haar huwelijk anders voorgesteld en kon haar man niet veranderen. Het verhaal zegt dat ze na de dood van haar man met zijn lijk op haar paard weggereden is. Ze kon en wilde geen andere invulling aan haar leven geven, net als een ongewenst kinderloze geen andere invulling van zijn of haar leven wil en het verdriet van de kinderloosheid vaak een leven lang meezeult.

Een goed mens zijn, iets betekenen, je gelukkig voelen, het zijn goddank basisbehoeften die in ieder mens te vinden zijn. Ook als je niet heilig bent zoals suster Bertken. Ik denk dat dat de reden is dat bijna alle mensen die ik spreek er uiteindelijk toch in slagen weer een bepaalde balans te vinden.