Na 8 miskramen wil ze geen zwangerschap meer. Het liefst zou ze aan de pil gaan, zodat ze zeker weet dat dat niet meer gebeurt. Acht keer ging het al mis. Ze weet niet wat de oorzaak is. De innesteling, een genetische afwijking, ze weet het niet. En de artsen zeggen dat het gewoon pech is, dat ze door moet gaan en de moed erin houden.

Dat lukte ook, tot de laatste keer. Toen moest er een curettage komen. Of liever, daar koos ze voor omdat ze niet meer wilde wachten op het onvermijdelijke. Elke keer was er verdriet, maar ze probeerde zich voor te houden wat de artsen vertelden: een miskraam is een teken dat de baby niet levensvatbaar was. Nu vraagt ze zich af wat een verklaring voor verschil zou moeten maken. Wordt het daar minder erg door?

Een miskraam is het verlies van een baby, hoe vroeg in de zwangerschap het ook is. Want in jouw hoofd en in jouw leven bestond het kindje al, misschien met naam en al. Zeker bij herhaalde miskramen is het moeilijk om je hoofd boven water te houden. De volgende zwangerschap is je doel, maar de vorige neem je met je mee. En zo kan het verdriet zich ongemerkt opstapelen. Ook de buitenwereld, vrienden en familie gunnen jou een volgende zwangerschap en zo kan de focus daar vooral op komen te liggen. Tot je niet meer kan, opeens.

Daarom deze week: aandacht voor je miskraam. Omdat niet iedereen ernaar vraagt. Omdat je zelf niet de hele dag ermee bezig wilt zijn. Je wilt vooruit! Maar je kan pas vooruit als je eerst genoeg stil hebt gestaan. Aandacht voor jezelf, daar gaat het ook om. Soms misschien opkomen voor jezelf, zodat je het op jouw manier kunt doen.

Lees je mee deze week? En deel je de berichten om de aandacht van anderen erbij te betrekken? Natuurlijk ben je ook welkom om te reageren en mee te bloggen.

Want deze week sta jij op de agenda.