Mensen hebben structuur nodig. Vakjes. Indelingen. Dat merk ik nu bij het schrijven van mijn boek over geheimen. Een berg tekst, maar wat zet je nou waar?

Misschien vloeien de geheimen rond afstamming zelfs wel voort uit die behoefte aan structuur. De dingen behapbaar maken. Zorgen dat het niet uit de hand loopt. Kortom, dat het loopt zoals jij denkt dat goed is.

Verschillend

Bij het voorbereiden van een voorlichting bedacht ik me dat die behoefte aan structuur van mensen ook nog eens erg verschillend is en niet altijd te combineren. Waar een collega drie uur aan de voorbereiding besteedde om vervolgens alles uit haar hoofd te leren, hoef ik dat niet te proberen. Mijn geheugen is een zeef en lezen en praten tegelijk kan ik ook niet, dus een aantal steekwoorden op systeemkaartjes is voor mij het meest geschikt. Als dat systeem er maar in zit. Als ik samen met een uit-het-hoofd voordragende collega zo’n voorlichting zou moeten doen, weet ik echt niet welke structuur daaruit voort zou komen.

‘De dingen op een rijtje zetten’.

Ook bij verwerken van verdriet komt grote behoefte aan structuur kijken. Verdriet overweldigt, neemt je mee in een veelvoud van gedachten en gevoelens. Velen hebben het gevoel erin te verdwijnen. Dat maakt angstig. Houdt het dan nooit op? Niet voor niets hebben we het vaak over ‘de dingen op een rijtje zetten’ of ‘de puzzelstukjes op zijn plaats leggen’. Alsof als dat gebeurd is, de zaak weer marcheert.

En misschien is dat ook wel zo. Ik vergelijk het hele proces vaak met een kamer vol rommel, waar alles uit de kasten gerold is en compleet door elkaar gegooid. Gaat het niet goed met je, dan ziet het er zo uit: de boeken liggen verspreid tussen de onderdelen van de computer, de inhoud van de groentela van de koelkast en die van de gereedschapskist. Het is aan jou om alles weer een logische plaats te geven, niemand anders kan dat niet voor je doen. En natuurlijk gooi je ook oude rommel weg. De herinnering blijft over.

Koppig volhouden

Dat kost tijd. Niet zelden ben je druk bezig met dat opruimwerk, wordt de deur opengegooid en een kruiwagen vol nieuwe ellende erbij gekwakt. Gekmakend. Zinloos, lijkt het. En toch hebben de meeste mensen een groot talent, allemaal op hun eigen manier, om vol te houden en koppig hun klus af te maken. Ik vind het geweldig als ik daar een steentje aan bij kan dragen.

De meesten zien dat helemaal niet zo. ‘Tja, ik heb toch geen keus, het zal wel moeten’, hoor ik dan. Opgeven is ook geen optie.

Maar toch: vanzelfsprekend is het niet en het is je niet aan komen waaien. Daar mag je jezelf best credits voor geven.