De beste stuur aan wal

Een goede vriend is zijn werk kwijtgeraakt en op zoek naar zingeving. Een nieuw ritme vinden, een dagbesteding waarin hij zich kan vinden en waarbij hij iets kan betekenen. Dat is best zoeken. Er komt een muziekinstrument aan te pas en vaste bezoekjes aan een sportpaleis. Hij moet soms moeite doen om ervoor op te staan.

Mijn eigen leven stroomt vol met werk. Ik kan niet alleen iets betekenen, het moet ook. Op de ene bureaustoel praat ik met mensen over hun plaats op de wachtlijst (‘nee mevrouw, er zijn er nog 10 voor’), op de andere verzeker ik hen dat meer dan 2 weken wachten echt niet voorkomt. Maar hoe lang ik dat nog kan volhouden? 

De zin van het leven in praktische of meer spirituele zin, het staat voor mij nu niet hoog op de ranglijst. Ik ben blij als ik in de avond een boek kan lezen, de tv is me nog teveel. Maar ik ben me er ook van bewust dat hard werken voor mij duidelijk in een behoefte voorziet. Ik hoef geen zin te maken.

Mijn gesprekken met hulpvragers gaan voor een groot deel over die zingevingsvragen. Zo groot en zo klein als ze zich aandienen. ‘Ga ik op deze baan solliciteren en ‘wil ik alleenstaande moeder worden’ gaan samen in een sessie. Hoe groter de vragen, hoe meer ruimte ze nodig hebben.  Om ervoor te zorgen dat die ruimte er is en dat die goed besteed wordt, komen ze naar mij.

Hoe je het leven invult heeft alles te maken met waarden. De een wordt diep ongelukkig van teveel werk, de ander vreest de armoede het meest. Een van de grote maatschappelijke onderwerpen is het vader- of moederschap. Een gemeenschappelijke waarde. Niet voor niets hoor ik vaak  ‘je telt alleen mee als je moeder bent’. Kom je ergens waar je niet bekend bent, dan hoef je niet al te lang te wachten op de ‘hoeveel kinderen heb jij’- vraag.

Heb je een grote kinderwens die niet vervuld wordt, dan hangt daar een prijskaartje aan. Je verliest je gedroomde toekomst. Hoewel dat niet altijd zo duidelijk is voor anderen, had je die zelf al helemaal in beeld. Een kind hebben was alles waar je blij van werd, waar je van droomde. Je hele bucketlist was erop gebaseerd. Je hoefde de zin van je leven niet te maken, die was er al.

Het wordt pas een vraagstuk als die zin ‘gemaakt’ moet worden. Zoveel wegen die je kunt inslaan, maar welke dan, als het niet de kant is die je op wilde? Maar hoe lang mag je van jezelf stilstaan? Hoe lang mag dat van anderen voordat je het stempel ‘verbitterd’ krijgt? Dat overkwam een reageerder op internet nadat hij deze reactie plaatste onder een item over zingeving:

Ik sta langs de kant op de oever te kijken terwijl iedereen en het hele leven maar voorbij vaart. Straks ben ik 80 en sta ik nog altijd toe te kijken hoe anderen hun leven leiden’.

Mijn missie? Bij mensen die zo open zijn over hun grote vraagstukken en een ‘mayday’ uitzenden, de boot voor anker gooien en even de beste stuurvrouw aan wal te zijn.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *