Heb jij ook weleens van die momenten dat je denkt: wat is de zin van dit alles? Waarom ga ik nog die behandelingen doen terwijl de kans best klein is dat ik zwanger word? Waarom praat ik met mensen over mijn kinderloosheid als ik het toch allemaal alleen moet doen? En zelfs: waarom sta ik eigenlijk nog op?

Deze week had ik zelf heel sterk het gevoel ‘waar doe ik het voor’. Ik heb geweldig werk en het past helemaal bij mij, maar als je werk voor een deel je identiteit vormt (wat voor velen in de zorg geldt) ben je ook wel erg kwetsbaar. Dat geldt natuurlijk helemaal voor een kinderwens.

Alles van waarde maakt kwetsbaar. Dat is de keerzijde van passie en betrokkenheid.

Vooral als de uitkomst van jouw medisch traject niet duidelijk is, kan het een behoorlijke uitdaging zijn om je doelen in het vizier te houden. Het kan immers nog alle kanten op. Mensen gaan daar heel verschillend mee om, bijvoorbeeld door een persoonlijke mantra te hebben en zich daaraan vast te houden. ‘die kleine gaat er komen’  hoor ik mensen dan steeds herhalen. Een andere, bekende strategie is om bepaalde gedachten niet toe te laten. Afleiding zoeken, bijvoorbeeld door te sporten, is ook een optie. Ik herinner me iemand die elke keer als hij het te kwaad kreeg, op zijn fiets sprong en zoveel kilometers maakte als nodig.

Naast al die dingen kan het geen kwaad om hulp te vragen. Van vrienden en familie, en van een professional die jou kan helpen met de juiste strategieën. En die je erop kan wijzen dat het soms nodig is om even af te stappen en bij te tanken. Dat kan best beangstigend zijn, stilstaan bij al die emoties. Velen zijn dat niet gewend.  Een van mijn cliënten vertelde mij dat hij erg veel verdriet had, maar daar niet zoveel over wilde vertellen omdat hij aan al die emoties niet zo’n grote plek wilde geven.  Niet in de gaten hebbend dat die plek al ingenomen was door diezelfde emoties.

Als er een zinnetje is dat we allemaal al als kind naar binnen gelepeld kregen is het wel: ‘gewoon doorgaan’, en alle varianten daarop.  Het kost best moeite om dan bij een therapeut te gaan zitten stilstaan. Maar het is de moeite waard. En na een tijdje zijn er zelfs mensen die mij ervan willen overtuigen dat ze echt nog niet kunnen stoppen met de gesprekken, zelfs al gaat het heel goed….