Ze overweegt een zwangerschap via eiceldonatie. Enkele jaren geleden hoopten ze zwanger al te zijn, maar inmiddels zijn ze een aantal teleurstellende ervaringen verder. Eiceldonatie is zo’n beetje hun laatste hoop. Een mogelijke donor dient zich aan en ze zijn dolblij! Maar als ze er een nachtje over geslapen hebben komen de bedenkingen. “Het is toch niet het ideale plaatje!” zo zegt ze tegen me. “Wat is dan het ideale plaatje?” vraag ik. “Ja, een kindje van ons zelf.” moet ze bekennen. Ze ontdekt dat ze eerst iets moet verwerken.
Ik kan me het goed voorstellen: Je stapt op de trein met als bestemming ‘vervulling kinderwens, een baby.’ Maar je blijkt niet in de Intercity te zijn gestapt, je zit in de Stoptrein! Met seinstoringen, blaadjes op de rails, gebroken bovenleidingen en nog meer onduidelijke vertraging! Moe en gefrustreerd grijp je alles aan om op je bestemming te komen. Een zwangerschap via donatie is dan een fertiliteitsbehandeling in een andere kliniek.
Als je een kind wilt adopteren moet er sprake zijn van enige verwerking van het feit dat er geen zwangerschap en geen biologisch eigen kindje komt. Dat kun je betuttelend vinden, maar er zit iets in. Zowel vanuit het perspectief van de wensouders als het perspectief van het kind. Het is zo jammer als het verdriet komt wanneer het kindje komt. Voor iedereen.
Hier zie ik parallellen bij een zwangerschap via KID of eiceldonatie en adoptie. In beide gevallen komt er geen (deels) biologisch eigen kind. (voor single’s die een baby via donatie overwegen gelden weer andere processen en afwegingen, die ik hier even buiten beschouwing laat). Hoewel je via Eiceldonatie of KID wel een zwangerschap mag meemaken, zal één van beiden zich niet herkennen in het kindje. Zal het niet het ideale plaatje van een kind van allebei zijn. De biologische klokt tikt door en gebied enige haast met de behandelingen, terwijl je misschien even uit de stoptrein moet stappen om dit tussenstation te verkennen.
In mijn eerdere blog ‘Donorweek’ puzzelde ik al op de terminologie: spreken we van eiceldonatie of van het afstaan van eicellen? Geïnspireerd door de website van Veerle Laureyns en Sara Geets ‘eicelacceptatie.be’ bezie ik de terminologie weer vanuit een nieuw perspectief. De Donor doneert, maar de wensouder accepteert. Met de naam van haar website laten Veerle en Sara mij nadenken over iets wat niet zo vanzelfsprekend is. Je accepteert een gift. Het dwingt mij tot nadenken over de acceptatie (van deze gift) en het denkwerk wat de acceptant heeft te doen.
En als we dan toch bezig zijn de terminologie tegen het ligt te houden; moeten we niet gewoon spreken over eiceladoptie?
Maar dan moeten we natuurlijk ook de mannelijke equivalent tegen het ligt houden. Kunstmatige Inseminatie met Donorsperma, kortweg KID, vind ik eigenlijk nogal versluierend. Het zegt eigenlijk vooral iets over de medische handeling en weinig over de ethische betekenis. Dan toch maar ‘sperma acceptatie’ en/of ‘sperma adoptie’, hoewel dat helaas niet zo eloquent klinkt? Welk woord doet recht aan het perspectief van alle betrokkenen? Is dat Eiceldonatie, Eicel acceptatie of Eiceladoptie. Danwel KID, sperma acceptatie of sperma adoptie? Wordt het langzaam niet tijd om de termen die we sinds de jaren ’70 gebruiken te evalueren en langs de maatschappelijke ontwikkelingen te leggen? Ik nodig je uit!
Op 11 mei 2015 verzorg ik voor mensen met een kinderwens een workshop: Zwanger Anders, over KID en Eiceldonatie.