Veel mensen kennen iemand, vrienden of familie, die het (heel lang) niet gelukt is om kinderen te krijgen. Het kan lastig zijn om daarmee om te gaan.  Je ziet iemand eronder lijden, maar wat kan je zeggen of doen. Wil diegene erover praten of liever niet? Moet je er zelf dan over beginnen, of respecteer je het als de ander er kennelijk niets over wil zeggen? Het contact is gezellig, en wie weet hoe het is als je er vragen over gaat stellen. Doe je het niet, dan is het ook zo’n wolk die boven jullie hoofd hangt en die toch de zon wat wegneemt van de relatie.

Cliënten spreken in het geval dat een familielid of vriendin in verwachting is, van ‘de aankondiging’. Op verschillende fora op internet kom je hierover vragen tegen: ‘mijn zus wil al jaren graag zwanger worden en ik wil nu een derde kindje, hoe vertel ik dat, en wanneer’? Ik heb zelfs meegemaakt dat de grootouders dit, al of niet gevraagd, eerder vertelden dan de aanstaande ouders, met alle nare gevolgen van dien.  Je vat dit toch eerder op als ‘Mijn zus durfde mij niet te vertellen dat ze zwanger was dus deed mijn moeder dat maar’, dan als: ‘wat erg voor mijn zus dat deze zwangerschap overschaduwd wordt door haar medeleven met mij’.  Ik las zelfs een reactie op genoemd forum van een vrouw die dan misschien toch maar geen volgend kindje wilde krijgen omdat ze het zo erg vond om het te zeggen.

Het is een probleem met een eenvoudig antwoord:  als je de relatie niet wilt schaden, moet je zoiets vertellen in een zo vroeg mogelijk stadium.  Hoe moeilijk het ook is. Ook hier weer zegt de schroom en de terughoudendheid ons iets, namelijk: er is iets te verliezen. Je bent bang om het te zeggen, want je gaat iemand pijn doen waar je van houdt.  Je hebt een band met iemand, die iets toevoegt.  Als je vriendin of zus het moeilijk vindt om ‘de aankondiging’ te doen, of je bent zelf die persoon die het moeilijk vindt, zit het met die band dus wel goed. Laat die wolk dan niet hangen daarboven!