Het boek ‘de reis van de lege flessen’ van  Kader Abdolah is een verhaal over een ontheemde, een vluchteling, die probeert in Nederland zijn eigen verhaal opnieuw te schrijven.  Zijn leven in een vreemde cultuur vraagt van hem een open houding, nieuwsgierigheid om al die dingen, zoals een gesprek met een buurvrouw over wel erg intieme zaken, te verweven met zijn leven. Elke dag een draadje erbij. Om het een en ander te verwerken fietst hij, over dijken en landweggetjes, waarbij zijn gedachten alle kanten opwaaien. De lege  flessen in de berm doen hem terugdenken aan een verhaal uit zijn jeugd – een gesprek met zijn grootvader.

Het gaat om de verhalen. Verhalen die een eigen weg gaan, waarover je geen zeggenschap meer hebt. Het verhaal dat je over je leven had bedacht met daarin een plaats voor kinderen, heeft onverwachte, onherstelbare plotwendingen. Het wordt een heel ander verhaal en je hebt het niet zelf geschreven maar toch speel je er de hoofdrol in. Het klopt niet, er mist iets in het verhaal. En geen invloed hebben op het verhaal van je leven, dat maakt ongelukkig.

Als mijn hulp wordt ingeroepen zijn mensen vaak al een tijdje de draad van het verhaal kwijt, ze herkennen zich er niet meer in. Het kost dan tijd om beetje bij beetje weer iets toe te voegen aan hun verhaal, er weer iets ‘eigens’ in te kunnen zien.  Weer gaan merken hoe anderen hun best voor je doen. Wat jij voor de ander betekent. Je plaats innemen zodat je krijgt waar je behoefte aan hebt: steun, geen oordelen. Open en nieuwsgierig naar de toekomst proberen te kijken.

Zoals de hoofdpersoon in het boek zegt: ‘ De buurvrouw was niet voor niets gekomen. Ze kwam voor mij, ze vertelde dat wat in mijn vaderland niet bij het verhaal verteld werd.  Ze vertelde iets wat ik nodig had en ging ervandoor’.

Kijk, dat vind ik nu een mooie taak.