Met de deurknop in de hand ging het aan het eind van het gesprek heel even over sociale media. Delen is voor velen van ons eigenlijk al iets geworden dat erbij hoort, je uit je gevoelens en dat kunnen ook gevoelens van rouw en verdriet zijn. Ik ben blij dat dat ook mag, omdat ik vaak de indruk heb (ook in ‘reality’) dat er vooral wordt verwacht dat je de positieve en blije dingen met anderen deelt en dat verdriet wat minder goed ontvangen wordt. Delen gebeurt dan vaak met gelijkgestemden die je volgt via twitter, of met vrienden en familie op facebook. Zeker op twitter ken je de meeste mensen die je volgt en die jou volgen, niet persoonlijk. Dat maakt de drempel soms lager. Op facebook ligt het anders en ik ben ervan overtuigd dat de meesten van ons wel even nadenken voordat er iets gedeeld wordt. Voor mij geldt dat wel: als mijn moeder het leest pas ik de tekst aan.
Het mooie is dat er mensen bestaan die, althans een beetje, hetzelfde meemaken als jij. Je plaatst content, je leest iets terug van een ander en vindt troost en erkenning. Maar daartussen zit een soort luchtledige. Als ik blog, kan ik volgen hoeveel lezers ik heb. Ben ik een betere blogger als ik meer lezers heb? Nee, maar toch heb ik liever veel lezers. Veel lezers hebben zegt nog niet dat de lezers het ook goed vinden wat je plaatst. Of dat je een topschrijver bent. Toch voelt het wel zo: als ik veel lezers heb moet ik wel goed zijn.
En nu heb ik het over beroepsmatig bloggen. Hoeveel gevoeliger ligt het als je twittert over je kinderwens, of gedichten plaatst op facebook over het verdriet waarmee je worstelt? Aninimiteit maakt het gemakkelijker, maar het maakt ook kwetsbaar. Krijg je geen reactie, dan kan het betekenen dat mensen het a) slecht vinden wat je schrijft, b) het niet lezen, c) dat het ze wel iets doet maar om jou niet duidelijke redenen niet reageren. Kortom, er kunnen veel redenen zijn maar we nemen dit snel persoonlijk op en gaan twijfelen. Dat er niets over/tegen mij gezegd wordt, zegt iets over mij! En misschien ook wel over de manier waarop ik mijn verdriet probeer te verwerken.
Het mooie van sociale media vind ik dat het een – virtuele- uitbreiding van je wereld is. Je bent geen andere persoon op internet, maar andere aspecten van jou vinden er een plaats. Het kan echt iets toevoegen om je ervaringen zo te delen. Tegelijkertijd maakt de feedback – of het gebrek aan feedback – je ook kwetsbaar. En die kwetsbaarheid is niet virtueel!