Dat moet je gewoon accepteren!

Die kinderwens waar je jaren van je leven mee bezig bent geweest, waar je alles voor over had, gaat niet in vervulling. Je mooiste plaatje, je toekomst, het wordt allemaal anders dan je je had voorgesteld. En nu moet je verder. Maar hoe? Er zijn natuurlijk genoeg manieren om het leven te leven, op een mooie manier, alleen dat wil jij helemaal niet. Dat is iets voor anderen, niet voor jou. Jij, en je partner, jullie hadden een ander doel. Een gezinsleven, een tafel vol geluk.

In zelfhulpboeken en in gesprekken met anderen klinkt het al snel: je moet het accepteren, dan kan je ermee verder. Pas dan kan je het achter je laten, nieuwe plannen maken. Je merkt dat je dat nog niet lukt. Waarom lukt je dat niet, wat doe je fout? Wat maakt dat jij dat niet kan, accepteren, terwijl het lijkt alsof Jan en alleman dat wel kan? Wat maakt dat je je boos en gefrustreerd voelt als het gaat om dat accepteren, dat je een gevoel hebt dat je dat eigenlijk ook helemaal niet wilt?

Dat is eigenlijk heel eenvoudig. Accepteren is synoniem met aanvaarden, erkennen. Dat is wat het woord betekent. Je aanvaardt het, je berust erin en je integreert dit alles in je leven zodat je weer verder kan. En als je iets weet over rouw en rouwverwerking, dan weet je ook dat dat gedeelte pas helemaal aan het einde komt. Als je geluk hebt, en als je er maar genoeg tijd voor hebt genomen of er hulp bij hebt gehad. Het is de laatste fase. Daarvoor komen er nog verschillende andere. Ik noem er zomaar een paar: ongeloof, boosheid over het onrecht, de waaromvraag, het grote verdriet. Dat zijn serieuze rouwtaken die achter elkaar en door elkaar de revue passeren. En dat is heel hard werken. Als iemand dan tegen je zegt dat je het moet accepteren gaat hij of zij, zonder het door te hebben, eigenlijk voorbij aan dat waar jij mee bezig bent. Je zit midden in het verwerkingsproces. Het is alsof er van je verwacht wordt dat je een dressuurwedstrijd gaat rijden terwijl je net je eerste lessen op een paard hebt gehad.

Het leven accepteren zoals het komt, dat lukt alleen de meest verlichten onder ons. Voor de rest van het gepeupel blijft het toch hard werken om de klappen op te vangen en alle aanpassingen te doen die nodig zijn om het leven weer op te pakken. Kost het tijd? Natuurlijk, alles wat belangrijk is kost tijd. Zo’n diepe wens, die zoveel voor jou heeft betekend, laat je niet zomaar los. Alleen terugkijkend kun je zien hoe moeilijk het was en hoeveel moeite je deed om op de been te blijven, de zin van alles te zien. En op een dag merk je dat het genoeg is geweest en dat je het kunt aanvaarden. Dan heeft het herstel zich ingezet.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *