Vertel me wat ik moet doen!

Een hulpverlener is ook maar een mens en snapt dus veel dingen niet. Koetjes en kalfjes zijn niet mijn kopje thee, dus gisteren sprak ik in de sauna met mensen over hoe ze terug zouden willen komen op aarde in het onwaarschijnlijke geval dat reïncarnatie bestaat. Een van de dames had slechts een wens: zij wilde terugkomen als zeer intelligent persoon zodat ze alles zou kunnen snappen wat er maar te begrijpen is. Mij lijkt dat niks. Volgens mij is de charme van het geheel juist dat we er nog steeds niet veel van begrijpen. Het is het zoeken naar ‘waarheid’ dat het interessant maakt. Naast het feit dat de waarheid voor iedereen weer anders is.

Een van die dingen die ik niet goed kan vatten is de vraag om handvatten. Cliënten vragen vaak om die handvatten. Ze willen tips en tricks, recepten om de realiteit van de dag het hoofd te kunnen bieden. In hun hoofd is het vaak stormachtig, ze hebben veel te verwerken en een vaste structuur is dan fijn. Een houvast. Tot zover begrijp ik dat helemaal. Waar ik mee worstel is wat ze dan van mij verwachten.

Wat ik eigenlijk hoor is: ‘zeg mij wat ik moet doen’. Voor veel hulpverleners het startschot. Een vrijbrief. En meteen de grote valkuil. Het doet een beroep op je vaardigheden, je deskundigheid en wat is nu mooier dan dat. Een collega die ik het vraag, zegt meteen dat ze dan de neiging heeft om flink in de adviezen te schieten. Bij mij werkt dat anders. Waarom?

siel-667284__340

Na wat gezoek in mezelf naar de waarheid is het eigenlijk vrij eenvoudig. Omdat ik het zelf helemaal niet fijn vind als mensen me zeggen wat ik moet doen. Daarom voel ik me ongemakkelijk als ik in die rol moet. Als mensen me zeggen wat ik moet doen vraag ik me van alles af:

-Waarom moet ik doen wat zij doen?

-waarom zou dat voor mij werken?

-werkte het voor hen dan, en hoe?

-gaat het over precies hetzelfde? Met dezelfde context?

-waarom zou ik het niet op mijn eigen manier kunnen doen?

Kortom, ik ga in de weerstand. Ik zou ook kunnen denken (en zeggen): ‘dank voor de tip’, en het erbij laten. Maar ik wil zelf bepalen, zelf nadenken. Ik ben daar best stellig in, maar ik denk dat het voor de meeste mensen in meerdere of mindere mate geldt.

Stel, iemand heeft een probleem met het bestuur van de voetbalclub. Ik kan dan zeggen: beleg een vergadering en ga erover in gesprek. Ik kan ook de juiste vragen stellen en iemand er zelf over laten nadenken. Tien tegen een dat die zelf ook op dat idee komt. Zo iemand gaat naar huis en pakt de telefoon. Met een goed gevoel.

Daarom zou ik ‘geef mij handvatten’ eigenlijk graag willen veranderen in ‘help mij de handvatten zoeken’.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *